Ten zbiór esejów znanego socjologa i filozofa, ojca koncepcji płynnej nowoczesności, jest bezsprzecznie reprezentantem drugiego typu polecanych przeze mnie książek. Tu ilustracje są bardziej elementem nawigacyjnym pozwalającym po przerwie, która z uwagi na charakter tekstu zdarza się często, powrócić do czytanego fragmentu.
Eseje dotyczą współczesnej sztuki, a przede wszystkim sztuki wizualnej i jej relacji ze współczesnością.
To lektura trudna, zwłaszcza dla czytelnika nieprzyzwyczajonego do książek z dziedziny filozofii czy estetyki. W rozpędzonym świecie, wobec braku czasu, przyzwyczajeni jesteśmy do przeglądania ilustracji i powierzchownej oceny estetycznej tego, co nas otacza. Związki architektury ze sztuką są co najwyżej incydentalne, często nacechowane naiwnością i banałem.
Filozofia oraz sztuka współczesna w postaci instalacji przestrzennych to niezwykle ważne dla architekta inspiracje pozwalające na oderwane od budżetu i funkcji poszukiwania konceptualne. Istotne, aby możliwie głęboko otworzyć się na eksplorowanie tych dziedzin, a nie zakończyć na płytkiej ocenie opartej na dotychczasowych doświadczeniach, u których podstaw leży znikoma edukacja z dziedziny sztuki i filozofii, jaką otrzymują absolwenci wydziałów architektury w Polsce.
Eseje Baumana wprowadzają nas w świat pełen przyspieszenia, superpozycji i chaosu. Przywołują instalacje między innymi Grzegorza Klamana i Mirosława Bałki w kontekście współczesnego miasta i relacji międzyludzkich. Lektura obowiązkowa – sprowadzająca na ziemię.
