Ratusz w Białołęce do dziś pozostaje najlepszym budynkiem władz samorządowych zrealizowanym w Polsce po przełomie 1989 roku. Architektura gmachu zawiera cały prestiż należny jego funkcji.
Makieta Ratusza dzielnicy Białołęka w Warszawie
Fot.:
Marcin Czechowicz
Ratusz Gminy Warszawa-BiałołękaWarszawa, ul. Modlińska róg ul. Światowida
Autorzyarchitekci Grzegorz Stiasny, Jakub Wacławek
Współpraca autorskaarchitekci Paweł Marczak oraz Małgorzata Benedek, Jolanta Gałka, Marcin Grabarczyk, Agnieszka Kacprzak, Grzegorz Pietrzak, Janina Rygiel
KonstrukcjaWojciech Słabosz
InwestorGmina Warszawa-Białołęka
Powierzchnia użytkowa4480.0 m²
Powierzchnia całkowita5000.0 m²
Kubatura20580.0 m³
Projekt1994-1996
Data realizacji (początek)1995
Data realizacji (koniec)1997
W związku z reformą podziału administracyjnego Warszawy z 1994 roku w kilku nowo utworzonych gminach pojawiła się potrzeba budowy siedzib dla lokalnych władz. Jedną z nich była wysunięta najdalej na północ Białołęka, z uwagi na dominującą funkcję mieszkaniową nazywana sypialnią stolicy. W miejscu bez wyraźnej tradycji miejskiej, w otoczeniu otwartych przestrzeni, stanął skromny budynek, którego sylweta jednoznacznie odwołuje się do modernistycznej architektury pobliskiego Żoliborza z lat 30. XX wieku. Obiekt zaprojektowany został na planie litery L, której oba ramiona wytyczać miały przyszłe pierzeje ulic. Główne wejście przewidziano w narożniku i zaakcentowano nieco wyższą częścią – przywodząca na myśl tradycyjną wieżę ratuszową, dla kontrastu z tynkowanymi na biało elewacjami obłożoną ciemnoczerwonym klinkierem. Zestawienia różnych form i kształtów, brak symetrii i dążenie do wywołania efektu ruchu obiektu, silnie odczuwalne we wnętrzach, to zapowiedź charakterystycznego dla późniejszych realizacji pracowni autorskiego stylu, opartego na przełamywaniu schematów i postmodernistycznej grze konwencjami.
Wykonawca makiety: Krystyna Kaszuba-Wacławek
Nagrody:
1998 Najlepszy Budynek Warszawy 1996-1997 w kategorii obiektów użyteczności publicznej w konkursie ŻYCIE W ARCHITEKTURZE
2000 Nagroda Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji za najlepszy budynek użyteczności publicznej finansowany ze środków publicznych 1989-1999 przyznana w ramach konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE
Z okazji 25-lecia redakcja miesięcznika „Architektura-murator” postanowiła uhonorować szczególne, przełomowe osiągnięcia w dziedzinie architektury. To twórcy, którzy stali się międzypokoleniowym wzorcem; budynek, który przeszedł do historii, ale też niezrealizowany projekt – symbol.
To budynek charakteryzujący się ponadczasową elegancją i dużą dozą pewności siebie, choć jego wyjątkowa lokalizacja wymagałaby od architekta pokory. Dobrze oddaje warsztat projektowy pracowni Stefana Kuryłowicza, który wyróżnia bezkompromisowość i odrzucenie dogmatów.
Umieszczenie pod ziemią głównych przestrzeni wystawowych tego minimalistycznego muzeum bywa odczytywane jako romantyczne nawiązanie do górniczych tradycji.
Budynek to inteligentna architektoniczna gra z kontekstem, materią, przestrzenią i historią, niczym instrumentalna muzyka rozpisana na beton, drewno, szkło i czerwony piaskowiec. Zachwyca harmonią funkcji, formy i konstrukcji.
Budynek wyznacza nową jakość w zabudowie ścisłego centrum, z dużą wrażliwością łącząc metropolitalne aspiracje Warszawy z jej historią, kulturą i tradycją.
![Nagrody 25-lecia „Architektury-murator” [GALERIA]](https://architektura.smcloud.net/t/photos/t/55756/nagrody-25-lecia-architektura-murator_304762.jpg)
