Konkurs architektoniczny na nowe posadowienie pomnika prezydenta Gabriela Narutowicza i zagospodarowanie jego otoczenia władze Warszawy rozstrzygnęły w marcu tego roku. Popiersie pierwszego prezydenta RP projektu Edwarda Wittiga znajduje się obecnie na skwerze we wschodniej części placu Narutowicza. Zgodnie z planami ma zostać przeniesione w bardziej eksponowaną lokalizację: w miejsce przeznaczonego do rozbiórki budynku ekspedycji Tramwajów Warszawskich. Spośród czterech prac, jakie nadesłano na konkurs, jury pod przewodnictwem Sylwii Brzezińskiej z Biura Stołecznego Konserwatora Zabytków najwyżej oceniło propozycję firmy kamieniarskiej Granity Skwara Group. Wokół popiersia ustawionego na nowym cokole autorzy rozplanowali w półkolu osiem pylonów z reliefami przedstawiającymi maskę pośmiertną prezydenta.
Czytaj też: Konkurs na założenie architektoniczno-rzeźbiarskie na placu Narutowicza: wyniki |Ratuszowi nie udało się jednak porozumieć ze zwycięskim zespołem i konkurs został unieważniony. Powodem było znaczne przekroczenie określonej w regulaminie wartości zamówienia, przedstawionej przez zwycięzcę na etapie negocjacji – informuje biuro prasowe urzędu miasta. Procedurę postanowiono powtórzyć. Warunki generalnie się nie zmieniły, choć obniżono o jeden metr dopuszczalną wysokość upamiętnienia. Tym razem nie mogło przekroczyć pięciu metrów. Pomnik powinien stanąć w miejscu dobrze eksponowanym, być dostępny z głównej płyty placu, zwrócony w stronę południowo-wschodnią – można było przeczytać w regulaminie. Największe wyzwanie stanowił jednak fakt, że uczestnicy musieli uwzględnić planowaną w przyszłości przebudowę placu Narutowicza. Tym razem na konkurs nadesłano dziewięć prac, warunki formalne spełniło jednak tylko siedem spełniło. Ostatecznie sędziowie przyznali nagrodę pierwszą i trzecią oraz jedno wyróżnienie. Najwyżej oceniono pracę autorstwa Józefa Gałązki i Urszuli Prokop z Warszawy. Jury doceniło atrakcyjność kompozycji, lekkość, skromność i prostotę formy. Podkreślono dobre wkomponowanie obiektu zarówno w obecną przestrzeń placu Narutowicza, jak i w projekt planowanego zagospodarowania.
Trzecią nagrodę przyznano propozycji Magdaleny Jeleńskiej i Małgorzaty Mizielińskiej za atrakcyjność i bezpretensjonalność kompozycji. Jury doceniło też nawiązanie do stylistyki lat 20. XX wieku. Sędziowie pozytywnie ocenili proporcje pomiędzy cokołem a popiersiem, oraz wpisanie się w istniejącą przestrzeń placu. Podkreślili rozbudowaną, w porównaniu z innymi pracami, rolę zieleni. Uznali też za interesujące, że zastosowany materiał okładziny cokołu nawiązuje do historii dzielnicy i pomnika Lotnika. Wyróżnienie przypadło z kolei pracy autorstwa Heleny Kułak-Świerblewskiej, Jakuba Capa oraz Katarzyny Ferster. W tym przypadku sędziowie zwrócili uwagę, że zaproponowana przez autorów kompozycja stała się pretekstem do zdynamizowania formy pomnika. Aby to osiągnąć projektanci wykorzystali przegrody wykonane z miedzi. Wydzielenie z ich pomocą różnych przestrzeni sprawia, że projektowana forma w ciekawy sposób wpisuje się w obecne i docelowe zagospodarowanie placu – uzasadniali.
Newsletter „Architektury-murator”co tydzień nowa porcja najświeższych architektonicznych newsów z Polski i ze świata!
