Betonia nie jest pracą naukową, raczej dobrze skonstruowanym reportażem, zbiorem esejów o najważniejszych polskich i zagranicznych osiedlach, ich historii, ludziach i ideach. Trudno zrozumieć przestrzenny krajobraz nie tylko Polski, ale i innych kontynentów bez poznania źródeł i zasad powojennej, intensywnej urbanizacji realizowanej w ogromnej większości z pomocą prefabrykowanych systemów żelbetowych.
Dużą wartością książki jest proces odkrykrywania genezy i przyczyn „zabetonowania” Polski. To szeroka panorama budowania blokowisk ukazana na tle doświadczeń innych krajów europejskich. Znajdziemy tu opisy przełomowych zagranicznych realizacji – od francuskich grand ensembles, poprzez niemiecką nową falę urbanizacji, aż po doświadczenia brytyjskie. Autorka przedstawia nie tylko idee, ale również konkretne systemy, za pomocą których, niczym klockami Lego, zabudowano nasze miasta. To także książka o totalitarnej władzy i ustanowionych regułach. Antropologiczne podejście, drobiazgowość obserwacji i rzetelne podejście tłumaczą tę tak trudną do zrozumienia otaczającą nas prefabrykowaną przestrzeń.
