Ta niezwykle interesująca książka stanowi bezcenny materiał dla wszystkich zainteresowanych projektowaniem w państwach tzw. Trzeciego Świata, nie tylko jako prezentacja architektury, ale także omówienie całej sfery problemów związanych z siłami generującymi powstawanie nowych miast. Na tym tle przedstawieni są Michel Écochard (1905-1985) – projektant Casablanki, i Le Corbusier (1987- 1965) – twórca Chandigarh, jednak również inni architekci pracujący dla słabo rozwiniętych krajów, jak Leslie Crane (1892-1988), Edwin Maxwell Frey (1899-1987), Charles Abrams (1902-1970), Mary Jaqueline Tyrwhitt (1905-1983), Otto R. Königsberger (1908-1999), Jane B. Drew (1911-1996), Constantinos A. Doxiadis (1913-1975). Ten ostatni urasta do roli międzynarodowego eksperta w dziedzinie rozwoju miast.
Z polskiego punktu widzenia ważne jest, że wśród głównych „aktorów” – jak określają to autorzy książki – związanych z Chandigarh, pojawia się postać Macieja Nowickiego, z obszernym biogramem i uwypukleniem jego znaczenia w pierwszej fazie projektowania stolicy Pendżabu. Niezależnie od słusznego umiejscowienia architekta w tej roli, jest to niewątpliwie jeden z elementów, które zagraniczne media po wiedeńskiej wystawie w Ringturm Maciej Nowicki: Architekt 1910-1950: Polen-USA-Indien w roku 2012, określają jako Nowicki’s revival.
