| Nazwa obiektu | Wiata przystankowa PKP |
| Adres obiektu | Szczecin Pogodno |
| Autorzy | architekt Danuta Lisiecka |
| Konstrukcja | Henryk Kowalczyk |
| Data realizacji (koniec) | 1973 |
Przystanek kolejowy Szczecin Pogodno jest częścią wyłączonej z ruchu pasażerskiego linii Szczecin Główny – Trzebież. Znajduje się na peronie wyspowym zlokalizowanym między parkiem a pasmem ogródków działkowych oddzielających tory od terenów kompleksu sportowego stadionu Pogoni. Od północy przystanek skomunikowany jest schodami z Mostem Akademickim, po którym wiedzie ulica Adama Mickiewicza, jedna z arterii szczecińskiej dzielnicy Pogodno. Zabudowę przystanku wzniesiono w roku 1973 wedle projektu architektki Danuty Lisieckiej i konstruktora Henryka Kowalczyka.
Czytaj też: Na ratunek brutalistycznym wiatom |
Wiata peronowa składa się z 21 żelbetowych, cienkościennych kielichów. Tworzą one charakterystyczne, pozginane niczym origami zadaszenie. Sztywność osiągnięta jest tutaj nie przez grubość powłoki, ale poprzez synergię geometrii i materiału. Konstrukcja została wykonana na miejscu, z betonu na kruszywie bazaltowym w trzech oddylatowanych modułach po siedem kielichów każdy. W betonowych powierzchniach wiaty widoczne są odciśnięte ślady deskowania. Nagi beton górnej powierzchni zadaszenia zabezpieczono preparatem bitumicznym. Każdy kielich miał indywidualne odwodnienie rurą spustową przymocowaną do jego żelbetowej, zwężającej się delikatnie ku podstawie nóżki. Wzdłuż zewnętrznych krawędzi zadaszenia, od spodu wykonano w betonie wyżłobienie – kapinos.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
