Projekt został stworzony na wzór japońskiego ogrodu Tsukiyama. Nawiązując do sąsiadującego parku wpisuje się w kontekst miejsca i daje oddech od gęstej tkanki miejskiej. Wśród drzew, pagórków i jezior wyrasta las instrumentów muzycznych - theramin, które reagują na bliskość człowieka. Budynek powstał w oparciu o dodekafonię - współczesną zasadę kompozycji. Wykorzystuje materiał dwunastodźwiękowy, który w projekcie został przekształcony na ilość interwałów muzycznych i ich proporcje.
Na tej powstawie wyodrębniono dwanaście tub odpowiadających odpowiednio sekundzie małej, sekundzie wielkiej, tercji małej, tercji wielkiej, kwarcie czystej, kwarcie zwiększonej, kwincie czystej, sekście małej, sekście wielkiej, septymie małej, septymie wielkiej, oktawie czystej. Następnie każdej tubie został przypisany indywidualny dźwięk aktywujący się podczas zbliżania się człowieka do theramin.
Każda z tub została wykonana z innego materiału - częściowo zaczerpniętego z tradycyjnych instrumentów japońskich. Zróżnicowane materiały takie jak gąbka, drewno, membrana, papier, woda, trawa, jedwab, bambus, kamień, metal, plastik, szkło, służą jako filtry dla dźwięku. Dzięki łączącym je pochylniom tuby tworzą ścieżkę, która prowadzi do głównej sali koncertowej. Im bliżej niej jesteśmy, tym dźwięki są coraz wyższe, a materiały dodatkowo potęgują efekt napięcia.
Obiekt wyrasta z tkanki miejskiej, której odgłosy w miarę wchodzenia w głąb parku, stają się coraz mniej słyszalne i ustępują miejsca muzyce budynku. Dodatkowo każdy użytkownik obiektu tworzy wokół siebie własną ścieżkę muzyki, która współgra z melodią innych ludzi i dźwiękami natury.
Autor: Emilia Kaczor
Promotor: Dr inż. arch. Ada Kwiatkowska
