| Nazwa obiektu | Hala sportowa AWF z pomieszczeniami dydaktycznymi |
| Adres obiektu | Poznań, ul. Królowej Jadwigi 27/39 |
| Autorzy | Neostudio Architekci, architekci Paweł Świerkowski, Bartosz Dawid Jarosz |
| Współpraca autorska | architekci Agata Dziemiańczyk, Agata Superczyńska, Mirosław Wojcieszak, Bartosz Wojciechowski, Maciej Witczak |
| Architektura wnętrz | architekci Agata Superczyńska, Paweł Świerkowski, Bartosz Dawid Jarosz |
| Architektura krajobrazu | Neostudio Architekci |
| Inwestor | Akademia Wychowania Fizycznego w Poznaniu |
| Powierzchnia użytkowa | 3715.0 m² |
| Powierzchnia całkowita | 8543.0 m² |
| Kubatura | 39478.0 m³ |
| Projekt | 2007–2013 |
| Data realizacji (początek) | 2012 |
| Data realizacji (koniec) | 2013 |
Tereny Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu są miejscem dosyć szczególnym. Zlokalizowane w ścisłym centrum miasta, u zbiegu Drogi Dębińskiej i ulicy Królowej Jadwigi na zakończeniu południowego klina zieleni, od początku lat 50. XX wieku przeznaczone były na realizację funkcji związanych ze sportem, turystyką i rekreacją. Jednym z pierwszych uczelnianych obiektów był zaprojektowany przez Marka Leykama budynek główny, oddany do użytku w 1972 roku. W kolejnych latach powstawały mniej lub bardziej udane realizacje, tworząc swoisty przegląd powojennej architektury polskiej. W 2012 roku układ przestrzenny kampusu uzupełnił nowy gmach dydaktyczny autorstwa Jerzego Gurawskiego („A-m”, 01/2013), a ostatnio także hala sportowa według projektu Neostudio Architekci.
i
Koncepcję budynku wyłoniono w przetargu, ale jego ostateczny kształt jest efektem żmudnych ustaleń z przyszłym użytkownikiem. Spokojna, oszczędna bryła zaznaczona została jedynie mocnym wcięciem, wykrawającym w części kubatury użytkowy taras. Główną przestrzeń zajmuje sala sportowa przeznaczona do prowadzenia rozgrywek unihokeja, która zawiera jednocześnie pełnowymiarowe boisko do koszykówki, piłki ręcznej i siatkówki. Na niewielkich mobilnych, trybunach przewidziano miejsca dla 228-osobowej publiczności. Przyziemie mieści szatnie, które dzięki tunelowi mogą być również wykorzystywane przez uczestników zawodów organizowanych na zewnętrznym boisku. Na wyższym poziomie zlokalizowano pomieszczenia biurowe i dydaktyczne, uzupełniające bazę wykładową uczelni.
Dzięki oszczędnej architekturze autorom udało się zgrabnie wpisać halę w mozaikę przestrzenną istniejącej zabudowy. Wyrazista bryła i dobrze rozwiązana funkcja oraz dopracowany detal stanowią o sile ich propozycji. Jak widać, także i w tym przypadku mniej znaczy więcej.
i
Idea formalna opiera się na wszechobecności światła oraz klarowności założenia, które przywodzić ma na myśl jasną stronę sportowej rywalizacji. Uzyskano w efekcie mocną w wyrazie, charakterystyczną bryłę, która poprzez oszczędne operowanie formą i nawiązanie do kubatury głównego budynku AWF z szacunkiem odnosi się do zastanej sytuacji przestrzennej. Bartosz Dawid Jarosz
