Nowy wieżowiec w Dubaju. Żelbetowa elewacja wieżowca O-14 jako konstrukcja nośna
Wieżowiec 0-14 w Dubaju wyróżnia się nietypową konstrukcją: żelbetowa ściana zewnętrzna pełni rolę sztywnej przestrzennie konstrukcji nośnej, przejmującej zarówno obciążenia pionowe, jak i poziome. W biznesowej dzielnicy Dubaju do końca 2015 roku powstać ma kolejnych 230 wieżowców
Elewacja wieżowca 0-14 w Dubaju. Fot. Nelson Garrido
Wieżowiec 0-14Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie
AutorzyJesse Reiser + Nanako Umemoto
Współpraca autorskaErga Progress, Dubaj
KonstrukcjaYsrael A. Seinuk, PC, Nowy Jork
Generalny wykonawcaDubaj Contracting Company (DCC)
InwestorCreekside Development Corporation, Dubaj
Powierzchnia terenu3195.0 m²
Powierzchnia całkowita27870.0 m²
Projekt (data) 2006
Data realizacji (koniec)2011
Budynek 0-14 powstał w prestiżowej lokalizacji – nad brzegiem Cieśniny Dunajskiej. To dwudziestodwukondygnacyjny biurowiec oparty na dwukondygnacyjnym podium. Obie te części są od siebie niezależne konstrukcyjnie. W wieżowcu odwrócono klasyczny schemat, w którym trzon znajduje się w środku, a zamocowana do krawędzi stropów elewacja pełni funkcję czysto osłonową. Tu żelbetowa ściana zewnętrzna, w rzucie przypominająca prostokąt o zaokrąglonych narożnikach i wklęsłych bokach, pełni rolę sztywnej przestrzennie konstrukcji nośnej przejmującej zarówno obciążenia pionowe (ciężar własny), jak i poziome (parcie wiatru).
Do budowy zewnętrznej ściany żelbetowej wykorzystano samowznoszące rusztowania – technikę stosowaną przy realizacji wysokich obiektów takich jak pylony mostowe czy kominy. Do szalunków wlewano beton samozagęszczalny – materiał, który najlepiej wypełniał nieregularne przestrzenie pomiędzy styropianowymi kształtkami okien i prętami zbrojeniowymi.
Konstrukcja
Ze względu na statykę konstrukcji żelbetową powłokę perforowano 1300 otworami okiennymi o maksymalnej wielkości. Ich lokalizacja została tak dobrana, aby zoptymalizować przekazywanie obciążeń pionowych i poziomych na fundamenty. Powierzchnię ściany i zbrojenie poszczególnych fragmentów pomiędzy otworami określano metodą kolejnych przybliżeń (kilka iteracji). Między ścianą zewnętrzną a szklaną, osłonową oddzielającą wnętrze od otoczenia, powstała szczelina o szerokości około 100 cm, w której gorące powietrze unosi się, co powoduje schładzanie powierzchni szkła, tym samym wspomagając naturalne wychładzanie budynku, i obniżając jego zapotrzebowanie na energię, która byłaby zużywana na klimatyzację. Ze względu na nieregularny rysunek otworów w ścianie zewnętrznej, łączniki mocujące krawędzie stropów do tej ściany zlokalizowano na każdej kondygnacji w innym miejscu.
Centralny trzon komunikacji pionowej z klatkami schodowymi, windami i szachtami instalacyjnymi, zlokalizowany w centrum, zmniejszono do niezbędnego minimum. Stropy podparto jedynie na końcach – na konstrukcji trzonu i na ścianie zewnętrznej – za pośrednictwem wieńca o wysokości 40 cm. W tradycyjnym układzie konstrukcyjnym z centralnym trzonem i ścianą kurtynową stropy przenoszą siły poziome z elewacji na trzon, dlatego są odpowiednio grubsze. W biurowcu O-14 pełnią one jedynie rolę przenoszącą obciążenia własne i użytkowe oraz wibracje. Brak słupów daje większą elastyczność aranżacji przestrzeni biurowej. Grubość stropów na kondygnacjach biurowych to około 22-25 cm.
Pod budynkiem zlokalizowano czterokondygnacyjny parking podziemny. Ciągła belka przejściowa o wysokości około 120 cm przekazuje obciążenia pionowe ze ściany zewnętrznej na 15 szerokich słupów w garażu. Płyta stropowa, stanowiąca podłogę parteru, działa jak tarcza usztywniająca obiekt w kierunku poziomym i przekazująca naprężenia na ściany fundamentowe i trzony w kondygnacjach podziemnych. Posadowienie budynku stanowią pale wiercone. Poziom wody gruntowej wynosi około 3 m pod poziomem terenu, dlatego płyta denna – na rzędnej około 15 m – ma grubość 120 cm w najcieńszym miejscu, by skutecznie przeciwdziałać siłom wyporu.
Charakterystyczna perforowana elewacja biurowca 0-14. Fot. Imre Solt
Biurowiec 0-14 zlokalizowany jest w biznesowej dzielnicy Dubaju (Business Bay), gdzie do 2015 roku powstać ma około 230 wieżowców. To tam stoi już m.in. najwyższy budynek świata – Burdż Chalifa (829 m). Fot. Imre Solt
Biurowiec 0-14 zlokalizowany jest w biznesowej dzielnicy Dubaju (Business Bay), gdzie do 2015 roku powstać ma około 230 wieżowców. To tam stoi już m.in. najwyższy budynek świata – Burdż Chalifa (829 m). Fot. Imre Solt
Dwupiętrowe podium otaczające 22-piętrowy wieżowiec jest konstrukcyjnie od niego niezależne. Fot. Khalid Al Najjar/Reiser+Umemoto
Niezależne konstrukcyjnie podium łączy się z wieżą za pomocą pięciu mostów przechodzących przez otwory w elewacji. Fot. Reiser+Umemoto
Stropy pomiędzy kondygnacjami biurowymi mają grubość od 22 do 25 cm – mniej niż w klasycznych rozwiązaniach konstrukcyjnych, ponieważ przenoszą jedynie obciążenia własne i użytkowe oraz wibracje. Fot. Reiser + Umemoto
Niezależne konstrukcyjnie podium łączy się z wieżą za pomocą pięciu mostów przechodzących przez otwory w elewacji. Fot. Nelson Garrido
Szczelina o szerokości około 100 cm między ścianą zewnętrzną a osłonową, szklaną. Fot. Nelson Garrido
Demontowalne elementy szalunkowe ze styropianu montowane były na zbrojeniu i usuwane już po związaniu betonu. Fot. Reiser + Umemoto
Początkowo planowano zastosować 5 typów okien, z ościeżami wykonywanymi w oparciu o wielokrzywiznowe formy z gumy do wielokrotnego wykorzystania. Rozwiązanie było zbyt drogie, więc zaproponowano dostarczenie plików cyfrowych służących do wycięcia form ze styropianu. Ostatecznie wykonawca zdecydował się na zrobienie ich ze styropianu ale na podstawie własnych, odręcznych rysunków. Fot. Reiser + Umemoto
Przy budowie ściany zewnętrznej wykorzystano samowznoszące rusztowania. Do szalunków wlewano beton samozagęszczalny, który wypełniał nieregularne przestrzenie pomiędzy styropianowymi kształtkami okien i prętami zbrojeniowymi. Fot. Reiser + Umemoto
Lokalizacja otworów została tak dobrana, aby zoptymalizować przekazywanie pionowych i poziomych obciążeń na fundamenty. Fot. Reiser + Umemoto
Otwory okienne po demontażu szalunków i zlicowaniu z płaszczyzną elewacji. Fot. Reiser + Umemoto
Wyjście na taras na dachu dwukondygnacyjnego podium. Fot. Reiser + Umemoto
Taras na dachu wieży. Fot. Reiser + Umemoto
Przestrzeń biurową zaprojektowano jako open space, dzięki czemu każdy najemca może zaaranżować ją do własnych potrzeb. Fot. Reiser + Umemoto
Przeszklony hol wejściowy, podobnie jak cały budynek utrzymany jest w bieli. Fot. Reiser + Umemoto
W rzucie ściana zewnętrzna przypomina prostokąt o zaokrąglonych narożnikach i wklęsłych bokach. Fot. Nelson Garrido
Przeszklony hol wejściowy, podobnie jak cały budynek utrzymany jest w bieli. Fot. Reiser + Umemoto
Rys. Reiser + Umemoto
Detal przekroju przez wieżę. Oznaczenia: 1 – podłoga podniesiona, wys. 15 cm; 2 – termoizolacja twarda gr. 5 cm. Rys. Reiser + Umemoto
Schemat funkcjonalny. Oznaczenia: a – taras; b – pomieszczenia techniczne; c – sala do modlitwy; d – biura; e – most wewnętrzny; f – wjazd do parkingu podziemnego; g – lobby; h – przestrzeń handlowa; i – promenada; j – pion komunikacyjny; k – parking (4 kondygnacje podziemne)
Model 3D pokazujący rozmieszczenie poszczególnych rodzajów styropianowych kształtek. Rys. Reiser + Umemoto
Właśnie oddano do użytku 50-metrowy budynek Hypérion w Bordeaux. Obiekt, wykonany w technologii betonowo-drewnianej według projektu pracowni Viguier Architecture, to obecnie najwyższa konstrukcja drewniana we Francji.
Warsaw UNIT to kolejny wieżowiec, jaki powstał na warszawskiej Woli. Koncepcję liczącego 200 metrów obiektu przygotowała Polsko-Belgijska Pracownia Architektury Projekt.
Jeśli trwałość, elastyczność i energooszczędność są najważniejszymi kryteriami współczesnej architektury biurowej, nowy warszawski wieżowiec spełnia je wszystkie. O nowej realizacji biura APA Wojciechowski pisze Łukasz Pancewicz.
Zakończyła się budowa Skylinera, kolejnego wieżowca na warszawskiej Woli. Po realizacji oprowadza nas architekt Michał Sadowski z pracowni APA Wojciechowski [GALERIA].
W tym roku mija 20 lat od zamachu na WTC w Nowym Jorku. W wyniku ataku zginęło blisko 3 tys. osób. Przypominamy tekst konstruktora Adama Zbigniewa Pawłowskiego, profesora i wykładowcy Politechniki Warszawskiej, który szczegółowo objaśnia, dlaczego doszło do zawalenia się wież WTC i czy można było opóźnić katastrofę.