O projekcie Centrum Nauki Kopernik nad Wisłą w Warszawie Jan Kubec

Jurorzy sugerowali też, by elewację rozwiązać jako stałą strukturę o przewadze kamienia, zachowując jej trójwymiarowość, lecz ograniczając proponowane elementy przesuwne tylko do wybranych miejsc, ponieważ przyjęta w pracy konkursowej zasada ruchomych kamiennych paneli była kosztowna i wiązała się z problemami techniczno-eksploatacyjnymi. W kształtowaniu wnętrz uwagi sądu odnosiły się do kwestii dostosowania strefy dostawczo-magazynowej do specyfiki składowania eksponatów, poszerzenia foyer i części konferencyjnej oraz modyfikacji przestrzeni biurowej tak, by stała się bardziej otwarta i podatna na przekształcenia w zależności od potrzeb. Wszystkie te zalecenia zostały wprowadzone do projektu realizacyjnego. Podobnie jak raczej kosmetyczne zmiany wynikające z uwag zespołu Centrum Nauki Kopernik. Prośbę dotyczącą wprowadzenia dodatkowej funkcji, nieujętej w regulaminie konkursowym świetlicy dla dzieci, spełniliśmy, dodając ją do kompleksu w formie nawiązującej do kształtu głazu narzutowego i umieszczając przy głównym wejściu od strony elewacji północnej. Najtrudniejsze do rozwiązania problemy projektowe w przypadku tej realizacji to konieczność ciągłych modyfikacji założonej na etapie wstępnym elastycznej struktury instalacyjnej. Terminy powstawania koncepcji wystaw nakładały się na harmonogram prac budowlanych, co wymuszało szybkie dostosowywanie oraz koordynację poszczególnych rozwiązań z projektantami przygotowującymi ekspozycje. Wyzwaniem było posadowienie Centrum ponad tunelem Wisłostrady. Z powodu braku możliwości obciążania jego stropu, opracowano skomplikowaną konstrukcję przenoszącą te obciążenia poza tunel. Dostarczona dokumentacja wykonawcza tunelu nie zawierała wszystkich danych o grubości jego warstw wykończeniowych, przez co konieczne było przeprojektowanie i tak już wytężonej konstrukcji żelbetowej platformy transferowej, by nie zmieniać normatywnej wysokości budynku. Sama konstrukcja złożona jest z najdłuższych jak dotąd w Polsce belek sprężonych zrealizowanych bezpośrednio na budowie. Inne wyzwanie polegało na tym, że konstrukcja obiektu, w powiązaniu z dużymi, otwartymi przestrzeniami, uniemożliwiającymi prowadzenie pionowych ciągów wentylacyjnych, wymusiła umieszczenie kanałów oraz urządzeń wentylacyjnych i klimatyzacyjnych w strefie kratownic. Naszym priorytetem stało się więc znalezienie takich systemów instalacyjnych, które gwarantowałyby utrzymanie poziomu dźwięku w strefie przebywania ludzi na akceptowalnym poziomie. W kwestii wentylacji i klimatyzacji chodziło o to, aby otwory czerpne i wyrzutowe znajdowały się powyżej poziomu wody powodziowej. Zlokalizowanie CNK w obszarze zalewowym miało zresztą wpływ na zastosowanie także innych rozwiązań zabezpieczających przed jej skutkami – zaprojektowana została na przykład izbica chroniąca podporę segmentu A, zwaną szklaną nogą, a konstrukcję budynku planetarium przesunięto poza linię dolnego tarasu Wisły.

38 zdjęć