Holenderskie biuro architektoniczne Mecanoo zaprojektowało monolityczny obiekt, łączący cztery sale koncertowe pod jednym dachem. Koncepcja zakłada podniesienie poziomu parteru i wytworzenie szeregu przenikających się przestrzeni otwartych oraz płynne powiązanie budynku z otaczającym go parkiem. Jednym z najciekawszych zadań projektowych było zdefiniowanie okładziny fasady i wielokrzywiznowej powierzchni sufitu, która przechodzi w podpory konstrukcyjne. O pomoc zwrócono się do lokalnej stoczni, która zaproponowała, aby wykorzystać stalowe płyty o grubości 6 mm, które stosuje się do budowy statków. Zewnętrzną części zadaszenia wykonano z płyt aluminiowych – pisze Radosław Stach.
Widok od strony zachodniej – oprócz czterech sal koncertowych w budynku zlokalizowano skierowany w stronę parku amfiteatr; Fot. Iwan Baan
Narodowe Centrum Sztuki KaohsiungKaohsiung, Tajwan
AutorzyMecanoo architecten
Współpraca autorskaArchasia Design Group
Konsultant ds. fasady:CDC
Akustyka:Xu-Acoustique
Wykonawcy:Chien Kuo Construction,
Chung Hsin Electric & Machinery
Manufacturing, Shinex Machinery
Engineering, L&K Engineering,
RSEA ENGINEERING, Waagner-
Biro, IX Technology, C.F. Piano,
Klais, Jaie Haour Group, Kaohsiung
City Government, Fuji Xerox
Powierzchnia terenu:100 000 m²
(30 000 m² – budynek;
70 000 m² – park)
InwestorMinisterstwo Kultury
(MoC)
Powierzchnia całkowita141000.0 m²
Projekt (data)2017
Data realizacji (koniec)2018
Koszt inwestycji366 000 000 USD
Kaohsiung to drugie co do wielkości miasto na Tajwanie i jednocześnie jeden z największych portów morskich na świecie. Celem ogłoszonego w 2006 roku międzynarodowego konkursu na Narodowe Centrum Sztuki Kaohsiung było wyłonienie obiektu, który stałby się ikoną dzielnicy Weiwuying. Nowy obiekt miał stanąć na terenie zlokalizowanego w centrum parku, będącego pozostałością po bazie wojskowej z 1979 roku. Przestrzeń ta stanowi jeden z większych terenów zielonych w mieście i według założeń urbanistycznych ma nawiązywać do nowojorskiego Central Parku. Autorzy zwycięskiej pracy, holenderskie biuro Mecanoo architecten, zaproponowali monolityczny obiekt, łączący cztery sale koncertowe pod jednym dachem. Koncepcja zakładała podniesienie poziomu parteru i wytworzenie szeregu przenikających się przestrzeni otwartych oraz płynne powiązanie obiektu z otaczającym go parkiem. Zajmujące powierzchnię 141 000 m2 centrum to największa tego typu konstrukcja na świecie oraz najdroższa do tej pory inwestycja rządowa na Tajwanie.
Widok od strony wschodniej; Fot. Kouzi Isita
Obiekt mieści operę narodową przewidzianą na 2236 miejsc, salę koncertową na 1981, teatr na 1210, salę recitalową na 434 miejsca oraz amfiteatr uformowany w zakrzywionej formie dachu. Wnętrza, podobnie jak fasadę, charakteryzuje czystość wyrazu i minimalizm wykorzystanych materiałów, co w relacji ze skalą tworzy dojmujące wrażenie rzeźby przestrzennej. Wykonana z żywicy poliuretanowej posadzka w części publicznej (plac Banyan) prowadzi do wnętrz foyer, które zostały otynkowane i pomalowane na biało. Monochromatycznie potraktowano również wszystkie wnęki oraz galerie, jednak w silnie kontrastującej czerni. Całość łączy szara posadzka z płyt granitowych. Wnętrze sali operowej, łącznie z podłogą, wykończono panelami z drewna dębowego, które wykorzystano również w pozostałych salach. W podobnej tonacji kolorystycznej wykonano również sufit akustyczny z płyt gipsowych wzmacnianych włóknem szklanym (Glass Reinforced Gypsum). Pomimo założeń projektowych dotyczących liczby miejsc, architektom udało się zachować kameralny charakter sali operowej poprzez aranżację wnętrz tak, by żaden z foteli nie był oddalony więcej niż 38 metrów od sceny.
Wielokrzywiznowa struktura przechodząca w podpory konstrukcyjne; Fot. Christian Richters
Konstrukcja Ze względu na skomplikowaną formę architektoniczną, a także uwarunkowania klimatyczne – wysokie temperatury, tajfuny i wynikające z nich intensywne opady oraz regularne trzęsienia ziemi – konstruktorzy z tajwańskiej firmy Supertech zdecydowali się wykorzystać do budowy system przestrzennych kratownic. Jednym z najciekawszych zadań projektowych było zdefiniowanie okładziny fasady i wielokrzywiznowej powierzchni sufitu przekrywającego przestrzeń publiczną, która przechodzi w podpory konstrukcyjne. Architekci przetestowali kilka materiałów, m.in. stiuk, beton, ceramikę, okładzinę tekstylną, a także stal i aluminium. Na początku zdecydowano się na wykończenie z ceramiki, nawiązującej do chińskiej sztuki porcelanowej craquelé. Zastosowano ją na modelu w skali 1:4 o wymiarach 20 x 3,5 m, prezentowanym podczas Salone del Mobile w Mediolanie w 2008 roku. Prototyp posłużył również do przetestowania oświetlenia, które stanowi ważny aspekt projektu, aktywizujacy przestrzeń otwartą także wieczorem. Pomimo pięknego wyrazu estetycznego, ceramika okazała się problematyczna w montażu ze względu na zbyt wysokie koszty i duże ryzyko przy doborze wykonawców. Do tego dochodził bardzo wilgotny klimat. O pomoc zwrócono się do lokalnej stoczni, która zaproponowała, aby wykorzystać stalowe płyty o grubości 6 mm, które stosuje się do budowy statków. Zewnętrzną części zadaszenia wykonano z płyt aluminiowych.
Montaż amfiteatru uformowanego w zakrzywionej formie dachu; Fot. Christian Richters
Ze względu na trudności związane z doborem materiału elewacyjnego architekci poprosili o pomoc inżynierów, którzy na co dzień pracują w przemyśle stoczniowym. Po przeanalizowaniu modelu cyfrowego w Rhino oraz Digital Project zdecydowano się na podzielenie 25 000 m2 powierzchni „sufitu” na geometryczne formy o wymiarach od 1 x 3 m do 4 x 6 m, które następnie łączono w większe płaszczyzny o wymiarach ok. 5 x 8 m. Każdy panel był gięty na zimno w fabryce i dowożony na plac budowy jako gotowy element do zamontowania wraz z profilami usztywniającymi po wewnętrznej stronie. Na głównej konstrukcji stalowej za pomocą profili wiszących zamocowano 2320 paneli o łącznej masie 1520 t. Po zamontowaniu elementy zespawano ze sobą. W odpowiednich miejscach zainstalowano haki, które umożliwiają podwieszanie dekoracji i scenografii potrzebnej do przedstawień wystawianych na placu pod zadaszeniem. Podczas realizacji obiektu wypracowano nową formę współpracy międzybranżowej, w tym przypadku firm architektonicznych Mecanoo – architekt prowadzący i Archasia – architekt lokalny, inżynieryjnych Supertech – inżynier prowadzący i CDC – inżynier ds. fasady oraz stoczniowych Vuys. Budynek zdobył dotychczas takie wyróżnienia jak: 1 nagroda Cityscape Architectural Award w Dubaju, 2008; III nagroda International Design Award w Los Angeles, 2009; Chicago Athenaeum International Architecture Award, 2009; Idea-Tops Awards, 2017.
Konstrukcja rozciąga się na długość 160 metrów i szerokość 225 metrów; Fot. Christian Richters
Widok od strony zachodniej – oprócz czterech sal koncertowych w budynku zlokalizowano skierowany w stronę parku amfiteatr; Fot. Iwan Baan
Nowe centrum sztuk wizualnych zlokalizowano w południowo-wschodniej części Kaohsiung, jednego z największych miast i portów Tajwanu; Fot. Iwan Baan
W południowo-zachodniej części budynku zaplanowano wejście główne (na parterze) oraz restaurację (na poziomie czwartym); Fot. Christian Richters
Widok od strony parku. Jednym z ważniejszych elementów realizacji był projekt oświetlenia, a w szczególności ogólnodostępnej przestrzeni pod budynkiem; Fot. Iwan Baan
„Sufit” zadaszenia o powierzchni 25 000 m2 pokryto giętymi na zimno stalowymi płytami o wymiarach 5 x 8 m; Fot. Christian Richters
Architektom zależało na stworzeniu relacji między budynkiem a otaczającą go przestrzenią publiczną; Fot. Christian Richters
Obiekt powstał na terenie zielonym Weiwuying Metropolitan, zajmującym powierzchnię 64 tys. m2, nawiązującym do nowojorskiego Central Parku; Fot. Christian Richters
Widok od strony południowej; Fot. Kouzi Isita
Budynek zaprojektowano na planie prostokąta o wymiarach 225 x 160 m. Ze względu na subtropikalny klimat Tajwanu, który charakteryzuje się m.in. dużą wilgotnością, oprócz płyt aluminiowych wykorzystano stal stosowaną w przemyśle stoczniowym; Fot. Kouzi Isita
Widok od strony wschodniej; Fot. Kouzi Isita
Amfiteatr to jedna z pięciu przestrzeni koncertowych w obiekcie; Fot. Iwan Baan
Wielokrzywiznowa struktura przechodząca w podpory konstrukcyjne; Fot. Christian Richters
Do budowy konstrukcji wykorzystano system przestrzennych kratownic; Fot. Christian Richters
Konstrukcja główna, do której mocowano stalowe panele elewacyjne i dachowe z aluminium; Fot. Christian Richters
Montaż amfiteatru uformowanego w zakrzywionej formie dachu; Fot. Christian Richters
Najważniejszą częścią budynku jest otwarty plac, meandrujący pomiędzy salami koncertowymi; Fot. Iwan Baan
Scena teatralna przystosowana jest przede wszystkim do wystawiania sztuk eksperymentalnych i opery chińskiej; Fot. Christian Richters
Podczas projektowania wszystkich czterech sal koncertowych architekci z Mecanoo współpracowali z akustykiem Albertem Xu; Fot. Christian Richters
Zadaszenie obiektu przekryto płytami aluminiowymi; Fot. Christian Richters
Budowa teatru dla 1210 widzów; Fot. Christian Richters
Na dachu zlokalizowano cztery punkty widokowe, a także taras restauracyjny; Fot. Christian Richters
Wnętrza foyer wykończono w kontrastującej kolorystyce bieli i czerni; Fot. Christian Richters
Do oświetlenia przestrzeni publicznej wykorzystano wiszące oprawy o średnicy 350 cm; Fot. Harry Cock
Salę recitalową podobnie jak operę wykończono panelami z drewna dębowego; Fot. Iwan Baan
Największa z sal koncertowych w budynku – przestrzeń operowa – może pomieścić 2236 widzów; Fot. Iwan Baan
Prosta forma budynku bazuje na regularnych kwadratowych modułach, rozmieszczonych symetrycznie w ortogonalnej siatce alejek, w których zaprojektowano różne funkcje – o meksykańskiej realizacji pracowni Estudio MMX pisze Wiktor Kowalski.
Z dystopijnej scenerii terenów po zburzonej hucie wyłonił się nowoczesny budynek muzeum, który harmonijnie łączy historię z nowoczesnością. O nowej realizacji BLANK_architekci pisze Justyna Swoszowska.
Powstał obiekt mocno zapadający w pamięć, nasycony treściami symbolicznymi i wydobywający piękno przemysłowej architektury międzywojnia. O nowej realizacji Pracowni Projektowej ARKON Jana Kabaca pisze Konrad Kucza-Kuczyński.
Z uwagi na skalę obiektu sklepienia wykonano w konstrukcji żelbetowej, którą obłożono cegłami pochodzącymi m.in. z rozebranych okolicznych pieców do wypalania ceramiki. O technicznych aspektach realizacji Muzeum Pieców w Jingdezhen według projektu Studio Zhu-Peipisze Wiktor Kowalski.
Rytm masywnej kolumnady komunikuje funkcję publiczną obiektu. Można się w nim doszukiwać echa reprezentacyjnej architektury międzywojnia. O Muzeum Dom Rodziny Pileckich w Ostrowi Mazowieckiej, nowej realizacji pracowni BDR Architekci, pisze Marcin Kwietowicz.
Poznaliśmy projekt Muzeum Błogosławionego Księdza Jerzego Popiełuszki w Okopach. Obiekt w miejscu urodzenia legendarnego kapelana „Solidarności” powstanie według koncepcji biura Nizio Design International.