| Nazwa obiektu | Terminal 3 Międzynarodowego Portu Lotniczego |
| Adres obiektu | Pekin, Chiny |
| Autorzy | Foster & Partners |
| Współpraca autorska | BIAD (Beijing Institute of Architectural Design) |
| Architektura krajobrazu | Michel Desvigne |
| Konstrukcja | ARUP, Londyn, Pekin, Hongkong |
| Powierzchnia całkowita | 1306000.0 m² |
| Projekt | 2003 |
| Data realizacji (koniec) | 2008 |
Podłużny kształt planu wynikał z wymaganej dużej liczby wyjść połączonych rękawami bezpośrednio z samolotem.Ograniczając powierzchnię zabudowy, zaprojektowano wąski, długości około 3 km obiekt o rzucie w kształcie dwóch liter Y.Dworzec składa się z trzech głównych części zlokalizowanych pomiędzy dwoma równoległymi pasami startowymi. Rozdzielają je dwa przejazdy dla kołujących samolotów o szerokości 200 metrów. Łączą, dwa niezależne, zautomatyzowane systemy transportu pasażerów i bagażu, umożliwiające dotarcie do najbardziej oddalonego miejsca w ciągu kilku minut. Przylegająca do głównego podjazdu część południowa o powierzchni 515 000 m2, obsługuje całość dworca i loty krajowe. Część północna - 387 000 m2 służy połączeniom międzynarodowym, środkowa - 84 000 m2 zawiera dodatkowe wyjścia dla połączeń krajowych.Centrum transportu naziemnego – 320 000 m2, zawierające stację kolei podmiejskiej z zespołem parkingów i dworcem autobusowym z jednej strony, oraz blisko 100-metrową wieżą kontroli lotów z drugiej, uzupełniają program i zamykają całe założenie. W przekroju cały dworzec podzielono na dwie odseparowane strefy – obsługującą i obsługiwaną. Pierwszą, z ciągami komunikacyjnymi i pomieszczeniami technicznymi zlokalizowano w przyziemiu i w części podziemnej. Druga, zawierająca hale przylotów i odlotów, zajmuje dwie górne kondygnacje.Sięgająca piątej kondygnacji strefa dolna tworzy rodzaj żelbetowej „ramy montażowej” – bazy całego budynku. Strefę górną przykrywa niezwykle lekki – 45 kg/m2, stalowy, dwukrzywiznowy dach o aerodynamicznym kształcie. Obydwie strefy łączy i porządkuje wspólna, trójkątna siatka konstrukcyjna, optymalna dla kratownic przestrzennych ze względu na niskie koszty i szybki montaż. Powyższy podział stworzył logiczny model statyczny, który ułatwił dostosowanie konstrukcji do trudnych warunków sejsmicznych.
Ze względu na grunt o obniżonych parametrach nośności fundamenty oparto na 19 tysiącach wwiercanych pali o metrowej średnicy i długości od 20 do 45 metrów. Fundamentowanie jest różne na całej długości terminalu i zależy od poziomu posadowienia i ciężaru konstrukcji naziemnej (żelbetowy ruszt, belki, płyty fundamentowe). W żelbetowej strefie dolnej, na heksagonalnej siatce słupów i podciągów o stosunkowo niewielkiej rozpiętości oparto żebrowane płyty. Całość konstrukcji podzielono na 100-metrowe, oddylatowane odcinki.
W strefie górnej, przestrzenną kratownicę o dużych rozpiętościach niesie perforowane przekrycie z blachy falistej. Warstwy izolacji osłania system trójkątnych, kompozytowych paneli. Kratownicę oparto na słupach z rur stalowych w rozstawie 36 m. Rury o zmiennym przekroju (od 2,2 m do 0,75 m) i zmiennej grubości ścianek (50 mm-35 mm) tworzą pionowe wsporniki, zakotwione w niższych, żelbetowych kondygnacjach. Ich wysokość jest zależna od krzywizny dachu (13,5 m-40 m). Aby zapewnić dopuszczalne odchylenie konstrukcji przy poziomych siłach spowodowanych ruchami sejsmicznymi konieczne było dostrojenie sztywności słupów. Duża rozpiętość panujących w Pekinie temperatur (od –10 oC do +40 oC) zmusiła do zastosowania w głowicach słupów znacznej liczby podpór przesuwnych dachu. Aby uzyskać optymalny ciężar stali zaprojektowano dziesiątki tysięcy rurowych prętów kratownicy o różnej średnicy – od 70 mm do 460 mm. Połączone w kulistych węzłach, w zależności od przenoszonych sił, były skręcane lub spawane.Przy indywidualnym wymiarowaniu około 70 000 różnych elementów konstrukcji, dla maksymalnego wykorzystania ich przekroju firma ARUP użyła opatentowanego przez siebie programu modelującego GSA.
Dzięki zastosowaniu minimalizujących zużycie energii i redukcję emisji CO2 pasywnych systemów kontroli klimatu, budynek uznaje się za jeden z najbardziej przyjaznych dla środowiska obiektów na świecie. Oszczędność energii elektrycznej wspomagają rozwiązania architektoniczne. Głęboki trakt doświetlają wysokie ściany zewnętrzne i umieszczone w dachu świetliki, w formie ukośnie nachylonych trójkątów o boku 4,5 m. Współdziałają one z systemem inteligentnego sterowania sztucznym oświetleniem. Ich kształt i południowo-wschodnia orientacja oraz częściowo barwione szkło, umożliwiają bezpośrednią penetrację promieni słonecznych jedynie w porze zimowej, wspomagają konieczne ogrzewanie i nie obciążają systemu chłodzenia latem.Naturalne oświetlenie niższych kondygnacji ułatwiają połączone przestrzenne poziomy hali odlotów i przylotów. W wysokiej hali odlotów strefa klimatyzowanego powietrza utrzymywana jest zaledwie do poziomu pięciu metrów nad podłogą. W budynku zadbano też o oszczędność wody, stosując dwa oddzielne systemy – wody pitnej i sanitarnej.
Terminal 3 Międzynarodowego Portu Lotniczego, Pekin
Autor: Foster & PartnersWspółpraca: BIAD (Beijing Institute of Architectural Design), PekinKonstrukcja: ARUP, Londyn, Pekin, HongkongArchitektura krajobrazu: Michel DesvigneInwestor: Beijing Capital International Aiport Company Ltd.Konsultant ds. budowy lotniska: NACO (Netherlands Airport Consultants)Powierzchnia całkowita: 1 306 000 m2Projekt: 2003-2008Realizacja: 2008Nie podano kosztu inwestycji
