Nagroda Niemieckiego Muzeum Architektury przyznawana jest od 2007 roku najlepszym realizacjom powstałym na terenie Niemiec. Tegoroczna edycja odbyła się zgodnie ze zmienioną procedurą. W pierwszym etapie we współpracy z izbami zrzeszającymi architektów poszczególnych landów stworzono listę 100 budynków, spośród których jury wybrało 21 realizacji. Poza konkurencją znalazły się trzy obiekty zrealizowane przez niemieckie biura zagranicą. W kolejnym etapie wyłoniono 4 finałowe budynki, spośród których wyłoniono zwycięzcę - Europejskie Muzeum Hanzy w Lubece (Studio Andreas Heller Architects & Designers). Pozostałe finałowe realizacje to Muzeum Braci Grimm w Kassel (proj. kadawittfeldarchitektur), Dworzec Główny w Pforzheim (proj. Freivogel Mayer Architekten), przebudowę szopy w Uckermark (proj. Thomas Kröger)
Europejskie Muzeum Hanzy w Lubece ukazuje pół wieku północnoeuropejskiej kultury. W swojej fascynującej różnorodności stanowi syntezę archeologii, ochrony zabytków i nowej architektury ze wszystkimi możliwymi osadzonymi w miejscu inscenizacjami wystawy. Jego architektura nie chce się wystawiać, lecz służyć: we wnętrzach ukazaniu historii Hanzy, na zewnątrz jako przestrzeń publiczna genius losi miasta Lubeki. Architektura i sztuka budowy miast stanowią tu jedność – uzasadnił decyzję jury Volkwin Marg.
Otwarte w maju 2015 roku Europejskie Muzeum Hanzy nagrodzono nie tylko ze względu na architekturę nowego budynku o funkcjach ekspozycyjnych, lecz za całość przedsięwzięcia, składającego się z różnorodnych działań modernizacyjnych i rewitalizacyjnych przeprowadzonych w oparciu o dziedzictwo hanzeatyckiego miasta. Muzeum stanowi niewielką część zakrojonego szeroko przedsięwzięcia obejmującego odtworzenie fragmentu mista wraz z nieistniejącymi szlakami komunikacyjnych oraz modernizację założenia, którego historia sięga czasów średniowiecznych.
Obiekt zlokalizowany jest w najstarszym zamieszkanym obszarze Lubeki, w północnej części wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO starego miasta. W skład założenia, które zajmuje teren o powierzchni około 7,4 tys. m2 wchodzi nowy budynek muzealny, wykopaliska archeologiczne i zabytkowy klasztor. Koncepcję architektoniczną muzeum, jak również projekt wystawy opracował wieloosobowy, interdyscyplinarny zespół pod kierownictwem architekta samouka Andreasa Hellera. Program przestrzenny muzeum powstał na podstawie przeprowadzonych wcześniej wykopalisk. Inspiracją dla formy wkomponowanego we wzgórze budynku były znajdujące się u jego podnóży średniowieczne mury. Wrażenie, że bryła muzeum powtarza ich przebieg, potęguje materiał, z którego wykonano elewacje – nieregularne, miejscami wyszczerbione cegły. Centralnie umieszczone schody prowadzą zarówno do muzeum, jak i do całego założenia wraz z klasztorem. Tworzą też nowe piesze połączenie z historycznym portem i położonymi na wzgórzu częściami starego miasta. Oprócz rozwiązań materiałowych w przeważającej części muzeum zrezygnowano z dosłownych nawiązań do przeszłości. Jedynym czytelnym odniesieniem do typowej hanzeatyckiej zabudowy jest elewacja zwrócona w stronę bocznej ulicy.
