Najlepsze obiekty sportowe wszech czasów

i

Autor: Archiwum Architektury Stadion Olimpijski w Berlinie, fot. ©Marcus Bredt, dzięki uprzejmości gmp – Architects von Gerkan, Marg und Partner

Najlepsze obiekty sportowe wszech czasów

2015-12-22 14:02

Z okazji 50-lecia istnienia Międzynarodowe Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Infrastruktury Sportu i Rekreacji IAKS nagrodziło najlepsze obiekty sportowe wszech czasów. Wśród budynków jest Stadion Olimpijski w Berlinie.

IAKS jest organizacją non-profit, zajmującą się doradztwem w zakresie budowy, modernizacji i zarządzania obiektami sportowymi i rekreacyjnymi, współpracującą m.in. Międzynarodowym Komitetem Olimpijskim oraz Międzynarodową Unią Architektów (UIA). Od 1987 roku co dwa lata nagradza najlepsze obiekty sportowo-rekreacyjne na świecie. W 2015 roku, z okazji 50. rocznicy istnienia, stowarzyszenie wybrało też realizacje przełomowe, które w ciągu kilku ostatnich dekad wywarły istotny wpływ na architekturę w kontekście zrównoważonego rozwoju. Wśród ośmiu laureatów znalazł się Stadion Olimpijski w Berlinie, zbudowany według projektu Wernera Marcha na letnie igrzyska olimpijskie w 1936 roku i przebudowany na nowoczesną wielofunkcyjną arenę w 2004 roku przez niemiecką pracownię gmp – Architects von Gerkan, Marg und Partner.

Obiekt stanął w miejscu częściowo rozebranego stadionu z 1916 roku, który zaprojektował ojciec Wernera, Otto March. Nowy stadion powstał dla 100 tys. widzów w nawiązującym do klasycyzmu monumentalnym stylu III Rzeszy. Żelbetową konstrukcję obłożoną wapieniem muszlowym otacza 136 kamiennych 14-metrowych kolumn. Podczas modernizacji przeprowadzonej w latach 2000-2004 w ramach przygotowań do mistrzostw świata w piłce nożnej w 2006 roku arena zyskała m.in. zadaszenie z włókna szklanego. Jego konstrukcja spoczywa na 20 podporach, waży 3,5 tys. ton i ma powierzchnie 37 tys. m².

Pozostałe nagrodzone budynki to: Pływalnia Olimpijska (proj. CSCEC International Design, Ove Arup i Peddle Thorp & Walker, 2007) i Stadion Narodowy w Pekinie (proj. Herzog & de Meuron, 2008), hala sportowo-widowiskowa M-Wave w Nagano (proj. Kajima Design, 1998), Palau Sant Jordi w Barcelonie (proj. Arata Isozaki, Mamoru Kawaguchi, 1990), skocznia Holmenkollen w Oslo (proj. JDS architects, 2011), hala sportowa Oval w Richmond (proj. CannonDesign, 2008) oraz Wyższa Szkoła Wychowania Fizycznego w Oberhaching koło Monachium (proj. Helmut Blöcher Architects).

Wyboru dokonało 9-osobowe jury, wśród których znalazło się 6 architektów: Ching-Kuo Wu, profesor Carlos Vera Guardia, Pino Zoppini, Karin Schwarz-Viechtbauer, Conrad Boychuk i Christian Gut.