Jacek Damięcki (ur. 1935) przez całe życie konsekwentnie opracowuje własną koncepcję przestrzeni. Jest absolwentem Wydziału Architektury Wnętrz ASP w Warszawie oraz Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. W latach 60. współpracował z Lechem Tomaszewskim i Jerzym Sołtanem w Zakładach Artystyczno-Badawczych stołecznej ASP oraz z belgijskim architektem Janem Gootsem, z którym stworzył kilkadziesiąt projektów studialnych i konkursowych. Łączy je wyjście z siatki ulicznej, planu i przedłużenie przestrzeni w horyzont. Zasłynął też jako twórca Makroinstalacji – rozległych projektów wystawienniczych w tkance miasta. Są wśród nich dwie największe instalacje artystyczne zrealizowane w Polsce: Warszawa XXX (1974) oraz Chmura (1994). Obie powstały na placu Piłsudskiego w Warszawie. Jego działania w przestrzeni miasta miały wpływać na kontakty międzyludzkie. W tym rozumieniu plac miejski nie istniał jako pusta przestrzeń – zyskiwał znaczenie emocjonalne i duchowe – piszą kuratorzy. Wystawa jest pierwszą prezentacją dorobku warszawskiego architekta, w nieco innej wersji można było ją oglądać na przełomie 2015 i 2016 roku w Zachęcie. Do twórczości Jacka Damięckiego nawiązuje również tegoroczna ekspozycja w pawilonie polskim na biennale architektury w Wenecji, przygotowana także przez grupę Centrala (do 25 listopada).
Jacek Damięcki. Architektura jako doświadczenie przestrzeni Do 28 października 2018 rokuKuratorzy: Sarmen Beglarian, Małgorzata Kuciewicz Projekt ekspozycji: Jacek Damięcki, Simone De Iacobis Muzeum Architektury we Wrocławiu www.ma.wroc.pl