Stalowa jest szczególnym miejscem w Warszawie. Niegdyś była główną ulicą Nowej Pragi, przyłączonej do miasta dopiero w 1891 roku. Po obu jej stronach ciągną się pierzeje kamienic nadające ulicy charakter arterii w gęsto zabudowanym XIX-wiecznym mieście. Jest to pomimo punktowych zniszczeń wojennych, wymiany zabudowy i wielu nowych plomb zabudowa przypominająca nieco charakterem ulice dawnej Dzielnicy Północnej, zamienionej w czasie okupacji niemieckiej w getto i zniszczonej w 1943 roku. Znacznie więcej tu jednak zieleni. Na mapie warszawskiego „archipelagu” Nowa Praga ze Stalową to niejako odrębna wyspa o niepowtarzalnym krajobrazie kulturowym. Większość kamienic wzdłuż ulicy przetrwała wojnę, by popaść w stan dewastacji na skutek dekretu Bieruta, przymusowego kwaterunku i dekad gospodarki komunalnej. Wiele nieremontowanych nigdy domów rozebrano już w latach 70., 80. i 90. Dziś puste place po nich powoli wypełniają nowe plomby.
Dzieje kamienicy przy Stalowej 29 dobrze wpisują się w historię ulicy. Jest to budynek pięciokondygnacyjny z mansardą. Powstał zapewne pod koniec XIX wieku i być może pierwotnie był niższy. Po wojnie został skomunalizowany, a w 2011 roku był już w tak fatalnym stanie, że decyzją inspekcji budowlanej wyłączono go z eksploatacji. Stało się to na skutek alarmu podniesionego przez jednego z mieszkańców z obawy przed zawaleniem się stropów. I chociaż stan zużycia technicznego kamienicy oceniano na 77%, to szczęśliwie do rozbiórki nie doszło.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
