Południowa elewacja nowej Biblioteki Politechniki Wrocławskiej

i

Autor: Marcin Czechowicz Południowa elewacja nowej Biblioteki Politechniki Wrocławskiej

Współczesna architektura Śląska: Biblioteka Politechniki Wrocławskiej. „Architektura-murator” nr 3/2014

2014-02-25 14:21

Nowa Biblioteka Politechniki Wrocławskiej zamyka główną oś powstającego nad Odrą od stu lat uczelnianego kampusu. Gmach jak łuk triumfalny tworzy bramę prowadzącą w głąb założenia. Projekt budynku przygotowała pracownia architektoniczna Heinle, Wischer und Partner Architekci.

Nazwa obiektuŚrodowiskowa Biblioteka Nauk Ścisłych i Technicznych na potrzeby Innowacyjnej Gospodarki Politechniki Wrocławskiej
Adres obiektuWrocław, plac Grunwaldzki
AutorzyHeinle, Wischer und Partner Architekci Sp. z o.o., architekt Thomas Heinle
Współpraca autorskaarchitekci Anna Stryszewska-Słońska, Katja Fiedler, Friedemann Rentsch, Magdalena Tatar-Walecka
Zespół projektowyarchitekci Tomasz Zawisza, Grzegorz Hajdo, Zuzanna Sulikowska, Barbara Bernardyn, Michał Sikorski, Agata Jasiewicz, Areta Keller, Karolina Konopnicka, Mateusz Skalski
Architektura wnętrzHeinle, Wischer und Partner Architekci Sp. z o.o.
Architektura krajobrazuRSAK Architektura Krajobrazu
KonstrukcjaPolswiss-Projekt Sp. z o.o.
Generalny wykonawcaWrocławskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego Nr 2 WROBIS S.A.
InwestorPolitechnika Wrocławska
Powierzchnia terenu15835.0 m²
Powierzchnia zabudowy2847.0 m²
Powierzchnia użytkowa8368.0 m²
Powierzchnia całkowita16041.0 m²
Kubatura65625.0 m³
Projekt2008-2010
Data realizacji (początek)2011
Data realizacji (koniec)2013
Koszt inwestycji55 876 484

Historia powstawania głównej biblioteki technicznej Politechniki Wrocławskiej jest długa i burzliwa. Zgodnie z planistyczną wizją Tadeusza Brzozy z 1961 roku gmach o rzucie kwadratu z wewnętrznym dziedzińcem miał się stać centralną dominantą kampusu głównego, położonego nad Odrą, nieco na wschód od śródmieścia Wrocławia. Zamknięty konkurs studialny na projekt biblioteki zorganizowano jednak dopiero w 1988 roku, sytuując ją na tyłach pochodzących z lat 50. XX wieku bliźniaczych budynków D1 i D2 autorstwa Tadeusza Brzozy i Zbigniewa Kupca (obecnie mieszczą m.in. instytuty Geotechniki i Hydrotechniki oraz Inżynierii Biomedycznej i Pomiarowej). Nagrodzona koncepcja Mariana, Krystyny i Ewy Barskich posłużyła do rozpisania w tym samym roku ogólnopolskiego konkursu architektonicznego, w którym zwyciężył projekt Witolda Benedeka i Stanisława Niewiadomskiego. Budowę biblioteki przez lata uniemożliwiał jednak brak funduszy. Kolejny konkurs odbył się w 1995 roku (I nagrodę zdobyli: Zenon Marciniak, Marek Lamber, Janusz Frydecki i Ryszard Włosowicz), ale, tak jak poprzednio, z powodów finansowych inwestycji znów nie udało się rozpocząć. Realizacji doczekał się dopiero konkursowy projekt niemieckiego biura Heinle, Wischer und Partner z 2007 roku. Budynek, zgodnie z założeniami z lat 80., stanął w głębi działki za wspomnianymi socrealistycznymi gmachami D1 i D2 wzniesionymi w 1955 roku wzdłuż dwupasmowej trasy Grunwaldzkiej. Przylegając do ich ślepych ścian, zamyka dziś od północy główną oś założenia, zwaną Aleją Profesorów, ale dzięki uwolnionemu parterowi, niczym łuk triumfalny, tworzy bramę prowadzącą do wnętrza kampusu. Zabudowę samej alei stanowią różnorodne stylistycznie obiekty powstające od lat 60. XX wieku, z dominantami wysokościowymi Wydziału Elektroniki (proj. Tadeusz Brzoza, 1971) i Wydziału Budownictwa (według świetnego projektu Krystyny i Mariana Barskich z roku 1981, który niestety dużo stracił podczas termomodernizacji przeprowadzonej trzy lata temu). Proste elewacje nowego gmachu, obłożone płytami włóknocementowymi, ożywiają różnogabarytowe otwory okienne (od małych, pojedynczych i pasmowych po zdumiewająco wielkie). Obiekt składa się niejako z trzech brył (...)Prezentacja nowej inwestycji Politechniki Wrocławskiej ukazała się w numerze 3/ 2014 miesięcznika „Architektura-murator” Tekst: Tomasz Głowacki Zdjęcia: Marcin Czechowicz>