| Nazwa obiektu | Centrum Kulturalno-Kongresowe Jordanki |
| Adres obiektu | Toruń, Aleja Solidarności 1-3 |
| Autorzy | Menis Arquitectos, architekt Fernando Menis |
| Zespół projektowy | architekci Karolina Mysiak, Jaume Cassanyer, Javier Espílez |
| Konstrukcja | FORT POLSKA Sp. z o.o. |
| Generalny wykonawca | Mostostal Warszawa, Acciona Infrastruktura |
| Inwestor | Urząd miasta Torunia |
| Powierzchnia terenu | 13849.0 m² |
| Powierzchnia zabudowy | 4319.0 m² |
| Powierzchnia użytkowa | 18585.0 m² |
| Powierzchnia całkowita | 22000.0 m² |
| Kubatura | 158000.0 m³ |
| Projekt | 2011 |
| Data realizacji (początek) | 2013 |
| Data realizacji (koniec) | 2015 |
| Koszt inwestycji | 224 769 739 PLN |
Teren Centrum Kulturalno-Kongresowego Jordanki leży w pasie zieleni otaczającym toruńską starówkę. Budynek zajmuje połowę działki, druga została zagospodarowana jako park. Przystępując do projektowania, zdawaliśmy sobie sprawę, że nowy gmach będzie dobrze widoczny z łukowego, zielonego założenia i że nie wolno nam naruszyć historycznej panoramy zespołu staromiejskiego od strony rzeki, dlatego też powinien być on możliwie jak najniższy. Obiekt nie tylko musiał spełniać restrykcyjne wytyczne, ale także z odpowiednią wrażliwością odnosić się do zabytkowego otoczenia i nowej zabudowy w sąsiedztwie.
Kwestie połączenia starego z nowym staraliśmy się rozwiązać dzięki zastosowanym materiałom. Wnętrze wykończone jest konglomeratem betonu z dodatkiem kruszywa melafirowego i cegły, charakterystycznej dla fasad domów w zabytkowym centrum miasta. Na zewnątrz widać bardzo jasny, niemal biały beton, a okładzina z ceglanych odłamków pojawia się jedynie w przypominających łzy szczelinach. ciągłość z otaczającą przestrzenią publiczną.
i
Fasada stanowi reinterpretację rzemieślniczej tradycji budownictwa, równocześnie zaś wprowadza paralele między tektoniką miasta a strategicznym usytuowaniem działki. Gra barw (czerwieni i bieli) podkreśla dychotomię między tradycją sugerowaną przez użycie cegły a technologią i nowoczesnością nowej miejskiej zabudowy. Jedną z najważniejszych cech projektu jest system zmiennej akustyki. Betonowe elementy obniżane spod sufitu sali koncertowej ograniczają kubaturę 8200 m3 do 6800 m3, co jednocześnie redukuje czas pogłosu, umożliwiając cały wachlarz zastosowań: od 1,85 sekundy dla koncertów orkiestry symfonicznej, do 1,6-1,2 sekundy dla oper lub spektakli teatralnych. Ponadto przewidziano możliwość połączenia w jedną przestrzeń dwóch sal. Dzięki temu w gmachu może odbywać się wiele różnorodnych imprez, począwszy od przedstawień teatralnych i operowych, po koncerty symfoniczne, pokazy filmowe i musicale. Salę koncertową można również otworzyć na zewnątrz. Scena staje się wówczas bramą, przez którą goście przechodzą na plac przed budynkiem. W ten sposób tworzy
