Powstały one ok. 1920 roku na terenie największej niemieckiej aglomeracji przemysłowej, która narodziła się w XIX wieku. To zaskakująca, pełna fantazyjnych detali, przeważnie ceglana architektura, nawiązująca do tradycji (budownictwa hanzeatyckiego, gotyku), kontekstualna, a równocześnie nowoczesna. Licznie reprezentowane są w książce oczywiście obiekty przemysłowe, wieże ciśnień czy stacje transformatorowe, ale nie brakuje także willi, kościołów i biurowców, w tym najwyższych ówczesnych europejskich drapaczy chmur w Kolonii i Düsseldorfie.
Christoph Rauhut i Niels Lehmann chcą przede wszystkim pokazać, jak architektura ekspresjonistyczna budowała wielkie miasto, jak mimo programowego sięgania do tradycji i rzemiosła, była nowoczesna i odpowiadała duchowi czasów. Dotychczas udokumentowali przeszło 1000 europejskich ekspresjonistycznych budynków. Możemy się zatem spodziewać kolejnych tomów, również tych obejmujących architekturę ekspresjonizmu stworzoną przez niemieckich projektantów w dzisiejszych granicach Polski.
Doskonale wydana i opracowana od strony edytorskiej książka posłuży jako przewodnik, bo zawiera mapki i indeksy. Oba albumy – ten o Berlinie z 2015 roku i aktualny o Zagłębiu Ruhry - udało się sfinansować dzięki crowdfundingowi.
Christoph Rauhut, Niels Lehmann, Fragments of Metropolis. Rhein & Ruhr, Hirmer 2016
