Spis treści
- Osiedle Kubusia Puchatka. Socrealistyczne miasteczko
- Architekt Zygmunt Stępiński. Socrealistyczny Kubuś Puchatek, socmodernistyczna Cepelia
Osiedle Kubusia Puchatka. Socrealistyczne miasteczko
Wzdłuż ulic Kubusia Puchatka, Tuwima i Baczyńskiego w Warszawie rozciąga się wybudowane w socrealistycznym stylu osiedle. Plebiscyt na nazwę ogłoszono w Expressie Wieczornym, a mieszkańcy Warszawy wybrali - charakterystyczne kamienice z podcieniami wrzucono do Stumilowego Lasu i nazwano Osiedlem Kubusia Puchatka. Choć nazwa jest urocza, a na murach budynków mieszkalnych widnieją tabliczki zarówno z Niedźwiadkiem, jak i przyjętą nazwą, założenie częściej nazywa się dziś Osiedlem Nowy Świat-Zachód. A nazwa to przecież o wiele mniej chwytliwa.
Zobacz także: Pensjonat "Zgoda" widział każdy warszawiak, ale dziś mało kto wie, jaka jest jego historia
Z jakimi nazwami wygrał Kubuś Puchatek? Tego niestety nie wiemy - Express Wieczorny nie został zdigitalizowany.
Osiedle znajduje się na przedłużeniu potężnego gmachu Ministerstwa Finansów. Ulicę Kubusia Puchatka otwiera postmodernistyczne wejście do stacji metra Nowy Świat-Uniwersytet. Po bokach - ciężkie socrealistyczne kamienice, kolumny, łuki. Na horyzoncie, pośród drzew, całość zamyka "wieża ratuszowa" ozdobiona pogodnym sgraffito. Oczywiście to żaden ratusz - w reprezentacyjnym budynku mieści się m.in. przedszkole i biblioteka. Wieża znalazła się tu dla estetycznego domknięcia kompozycji.
Pełne zieleńców i drzew osiedle powstało w latach 1949-1956, a projekt wykonał architekt szalenie zasłużony dla odbudowy Warszawy wraz z zespołem z Zakładu Osiedli Robotniczych.
Architekt Zygmunt Stępiński. Socrealistyczny Kubuś Puchatek, socmodernistyczna Cepelia
Osiedle Kubusia Puchatka projektował zespół kierowany przez Zygmunta Stępińskiego - Grzegorz Chruścielewski, Stanisław Kubicki, Zbigniew Kłopotowski, oraz Andrzej Milewski. Budowę zlecono Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego. Stępiński będzie z nimi później współpracował przy innych projektach, a w szczególności z Grzegorzem Chruścielewskim.
Nazwisko Zygmunta Stępińskiego widnieje pod ważnymi i reprezentacyjnymi realizacjami Warszawy. Jest wśród nich m.in. nowa aranżacja Grobu Nieznanego Żołnierza, Trasa W-Z, Mariensztat czy MDM. Po odrzuceniu przez Partię socrealizmu, projektował jeszcze kino Skarpa (wyburzone), stojące jeszcze jedną nogą w latach 50. Mimo że bryła była nieco przyciężkawa, wnętrza pełne lekkich mebli i mozaik reprezentowały już lata 60.
W 1966 otwarto budynek, który kojarzy dziś każdy mieszkaniec Warszawy - pawilon Cepelii przy Marszałkowskiej 99, przy którym Stępiński na dobre porzucił ciężkie formy. Lekka aluminiowo-szklana konstrukcja ozdobiona neonami własnego projektu oraz turkusowymi kafelkami wypalonymi w Spółdzielni "Kamionka" w małopolskiej Łysej Górze stanęła pod Hotelem Metropol, również jego projektu. Choć zabytkowa od 2019 roku Cepelia ostatnimi laty obrastała w plakaty, śmieci i reklamy, dziś jest odtwarzana pod okiem konserwatora zabytków.
