Zadaniem uczestników konkursu "Kaira Looro" było opracowanie koncepcji obiektu sakralnego, przeznaczonego dla różnych wyznań, który w razie potrzeby może być przystosowany do innych funkcji (na przykład szpitala). Na lokalizację wybrano wioskę Tanaf na południu Senegalu, leżącą w regionie dotkniętym suszą i skutkami wojennych konfliktów. Ze względu na ograniczony budżet oraz brak wykwalifikowanych robotników organizatorzy konkursu zalecali wykorzystanie tradycyjnych technik budowlanych oraz niedrogich, dostępnych na miejscu materiałów. Obiekt powinien także charakteryzować się niewielkim zużyciem wody podczas późniejszej eksploatacji. Budynek o wysokości sięgającej maksymalnie 30 metrów (najwyższe budynki w okolicy sięgają 6 metrów) powinien być także wpisany w krajobraz.
Pierwszą nagrodę - 2500 tys. Euro, praktykę w pracowni Kengo Kuma Associates w Tokio oraz szansę na realizację projektu otrzymał zespół, w którego skład wchodzą studentki pierwszego roku trzech polskich uczelni: Natalia Serafin (Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej), Paulina Górecka (Wydział Architektury Politechniki Wrocławskiej) oraz Anita Wiśniewska (Wydział Architektury Politechniki Gdańskiej). Zwycięski projekt zostanie przekazany organizacji pozarządowej Balouo Salo, która przekaże go społeczności Tanaf w celu realizacji. Organizacja przyjmuje projekt na zasadzie daru, ale może zatrudnić zwycięski zespół do pracy przy realizacji.
Założenia autorskie:
KontekstRzeka Casamance, która biegnie wzdłuż wioski Tanaf, odgrywa znaczącą rolę w życiu tamtejszych mieszkańców. Jest ważnym elementem gospodarki tego regionu, miejscem spotkań, a swoją rozległością dominuje nad płaskim krajobrazem Senegalu. W trakcie zaledwie 3 miesięcznej pory deszczowej rzeka wylewa, a przyroda odradza się, zupełnie zmieniając charakter otoczenia. Zlokalizowanie zadanej funkcji nad rzeką wydało nam się być oczywistym wyborem podyktowanym przez naturę i zastaną kulturę tego miejsca. Dzięki takiemu rozwiązaniu kaplica stanie się punktem orientacyjnym dla okolicznej ludności, miejscem zgromadzeń i osobistej modlitwy. Platforma, na której stoi obiekt, łagodnie wyrasta z ziemi wynosząc kaplicę na wysokość metra ponad poziom gruntu. Podniesienie zapewni całoroczną dostępność obiektu, również podczas wylewania rzeki w porze deszczowej. Tym samym forma odzwierciedla zmiany jakie zachodzą w środowisku w ciągu roku.
IdeaStarając się stworzyć bryłę wnikającą w tutejszy krajobraz zdecydowałyśmy się na lekką formę z desek drzewa palmowego. Poprzez układ ścieżek pragniemy naprowadzić ludność ze wsi do pawilonu. Kaplica jest wydzieloną częścią ścieżki, jednak nierozerwalnie z nią połączoną. Stojące „żyletki” nadają wnętrzu intymności tworząc swego rodzaju podcień charakterystyczny dla budynków sakralnych. Pale jednak nie stanowią bariery, idąc w kierunku wejścia widzimy wnętrze i w każdej chwili możemy do niego wejść. Modląc się w kaplicy cały czas jesteśmy na zewnątrz, jednak chronieni od deszczu i palącego słońca.
SacrumStaramy się stworzyć uniwersalną sferę sacrum. Otwartą, dostępną dla każdego przestrzeń skłaniającą do kontemplacji. Prostymi zabiegami tworzymy bryłę, która obserwowana z różnych perspektyw, wywiera na odbiorcy inne wrażenia, zachęcając tym samym do wejścia i odkrywania jej o każdej porze. Deski wraz ze zbliżaniem do strefy sacrum harmonijnie się zagęszczają, by na jej miejscu utworzyć dominantę widoczną od zewnątrz. Szczelina w zwartym szeregu żyletek tworzy wejście, wprowadza do wnętrza więcej światła jednocześnie pozwala zobaczyć zarówno to co dzieje się w środku obiektu jak i za nim. Pawilon swoją wertykalnością nawiązuje do lokalnej przyrody i metod budownictwa.
