Dom wypoczynkowy / Ślesin

Okolice Konina bogate są w jeziora polodowcowe, rzeki, kanały i lasy. W Ślesinie rozciągniętym wzdłuż brzegów jezior Ślesińskiego i Mikorzyńskiego przez lata funkcjonował ośrodek wypoczynkowy Kopalni Węgla Brunatnego Adamów. Pięciohektarowa działka otoczona drzewami, opadająca w kierunku wody, oferowała drewniane domki i pole namiotowe. Atrakcje zapewniały plaża rozłożona na stoku z południową ekspozycją, pomosty i hangar ze sprzętami wodnymi. Nowi właściciele zachwyceni widokiem rozciągającym się z górnej części działki postanowili uzupełnić infrastrukturę ośrodka o kameralny budynek domu wypoczynkowego, a hangar zastąpić nowoczesnym obiektem o zbliżonej funkcji.

Projekt zrodził się ze współpracy Pracowni Urbanistyki i Architektury Marka Solnicy i Design Lab Group z Łodzi. Architektom udało się do tego stopnia wyczuć intencje inwestora, że zrealizowane obiekty niewiele odbiegają od wstępnych szkiców koncepcyjnych. Aranżacją wnętrz zajęli się Pracownia Projektowa Pożoga – Grzesik oraz Monika Łukowska. W części wejściowej budynek domu wypoczynkowego wznosi się dwie kondygnacje ponad poziom podjazdu. Podział funkcji podkreślają kompozycje bryłowe i rozwiązania materiałowe. Po obu stronach przeszklonej zarówno od strony wejścia, jak i tarasu recepcji znajdują się garaże obłożone płytami z piaskowca. Z wycofanymi ścianami z płyt Prodema zlicowano bramy wjazdowe. Na garażach i recepcji opiera się wykończone białym tynkiem piętro z pokojami hotelowymi oraz ukrytymi za żaluzjami urządzeniami technicznymi. Szyb windowy, łącząc piętra, spina też horyzontalnie zakomponowane części budynku. Rozrzeźbiona elewacja skierowana w stronę jeziora została przeszklona, aby maksymalnie otworzyć widok na akwen. Ze względu na wysunięcie bocznych części, w których znajdują się apartamenty budynek zyskał przydomek Lornetka. Okna, które skierowano w inne strony, kadrują widoki na pobliskie drzewa. Opadający ku wodzie teren pozwolił na budowę dodatkowej kondygnacji. I tak w środkowej części znalazła się jadalnia oraz basen, w skrzydłach zaś dodatkowe sypialnie.

We wnętrzu zastosowano zróżnicowane materiały wykończeniowe. Korten dominuje w recepcji, ściana przy windzie pokryta jest mchem chrobotkiem, basen od jadalni oddzielają tafle szklane, a beton architektoniczny stanowi doskonałe tło dla dzieł sztuki. Znajdują się tu prace takich artystów, jak Andrzej Smoczyński, Ryszard Horowitz, Henryk Płóciennik, Krzysztof Ludwin, Stanisław Tomalak czy Szymon Brodziak. W reprezentacyjnych miejscach motywy z prac np. Hengki Koentjoro zostały powiększone na całe ściany. W sposób indywidualny zaprojektowano każde ze schodów – drewniane stopnie ze szklanymi balustradami bez pochwytów, marmurowe z drewnianą poręczą wypełnioną płytą z blachy czy zabiegowe, w całości wykonane z metalu. Przy przystani należącej do ośrodka, na obrysie dawnego hangaru wzniesiono budynek, w którym prócz magazynu sprzętu znalazły się sanitariaty obsługujące marinę, część mieszkalna dla bosmana, przewidziano też możliwość uruchomienia niewielkiej restauracji. Oba budynki ogrzewane są geotermalnie, a prąd zapewniają panele fotowoltaiczne. Pandemia nakłoniła wielu z nas do spędzenia tegorocznych wakacji w kraju i przyjrzenia się bliżej swojskim, niedocenianym krajobrazom. Tym bardziej cieszy, że współczesną architekturę związaną z wypoczynkiem, dbającą o detal i jakość możemy znaleźć już nie tylko nad brzegiem Bałtyku czy przy zagranicznej plaży, ale nad jeziorem w środku Polski.

Czytaj też: Inny punkt widzenia: architektura czasu wolnego |

Założenia autorskie

Lornetka to projekt stworzony w ramach tzw. rozbudowy i przebudowy istniejącego ośrodka kempingowego, który do 2014 roku tworzyły tu domki typu Brda, zdewastowany i niefunkcjonalny budynek hangaru na sprzęt wodny oraz pływające pomosty. W latach 2015-2019 wzniesiono budynek domu wypoczynkowego, całkowicie przebudowano hangar, a pomosty pływające wymieniono na nowe, o wysokim standardzie techniczno-użytkowym. Dla lokalizacji Lornetki wykorzystano malownicze ukształtowanie terenu – naturalne zbocze w sąsiedztwie lasu sosnowego, opadające łagodnie w stronę jeziora. Bryła obiektu wcina się schodkowo w skarpę, tworząc reprezentacyjne trzykondygnacyjne tarasowe założenie od strony jeziora i kameralną dwukondygnacyjną strefę wejścia z szerokim widokiem na akwen poprzez transparentne pomieszczenie recepcji.

Budynek stworzony jest z kilku połączonych ze sobą brył. Na etapie projektu i nadzoru zadbano o ich czytelne i czyste przestrzennie wyodrębnienie. Główną osnową kompozycyjną obiektu są dwa skrajne segmenty mieszczące dwupoziomowe apartamenty z dużymi przeszklonymi witrynami, które niczym okulary lornetki skierowane są w stronę jeziora Ślesińskiego. Segmenty, jeden w układzie horyzontalnym, drugi w układzie wertykalnym, powiązane są funkcjami służącymi obsłudze gości: na poziomie -1 jest to basen i bawialnia, na poziomie 0 (w strefie podjazdu) hol recepcyjny, na poziomie +1 nadwieszona bryła mieszcząca dodatkowe pokoje hotelowe. Strefa rekreacyjna, podobnie jak segmenty z apartamentami i pokojami hotelowymi, jest w całości przeszklona i zwrócona w stronę jeziora. Dodatkowo zaprojektowano obszerne, zróżnicowane przestrzennie i wysokościowo tarasy widokowe powiązane pomiędzy sobą ażurowymi schodami, dostępne bezpośrednio z apartamentów, wspólnej strefy rekreacyjnej oraz basenu zlokalizowanego na poziomie -1. Zastosowano stonowaną kolorystykę i naturalne materiały wykończeniowe – beton, tynk, drewno i kamień.

Marek Solnica

Czytaj też: Ekstremalny wypoczynek - 5 hoteli w miejscach, do których trudno dotrzeć |

W obiekcie przeszklono wszystkie pomieszczenia skierowane w stronę jeziora, aby maksymalnie otworzyć widok na sąsiadujący akwen