Spis treści
Artykuł pochodzi z "Architektury-murator" numer 3/24.
W 2009 roku Lublin był zdecydowanie bardziej na wschodzie Polski niż dzisiaj. Mimo że miał wszystko, co powinno mieć duże, tętniące życiem miasto – od miejsc pracy poprzez uczelnie i akademicki sznyt aż po fantastyczną kulturę – odczuwał on brak czegoś istotnego. 15 lat temu próbowaliśmy to „coś” wspólnie, choć nieskutecznie uchwycić podczas jednych z pierwszych warsztatów DNA Miasta. Wiedzieliśmy, że ta niedookreślona nieobecność, deficyt, a może nawet usterka, sprawiały, że Lublin rzadko kiedy był oczywistym wyborem, np. na studia czy rozwój kariery. Tak jakby zawsze trzeba było się z niego dodatkowo wytłumaczyć. Lublin w 2024 roku jest już zupełnie w innym miejscu. Nie kryguje się. Nie pyta nikogo o zdanie. Jest miastem pewnym siebie, charakternym i głośno manifestującym swoją obecność. I to odbicie nowego, świeżego Lublina widać w jego Dworcu Metropolitalnym, który nie tylko w spektakularny sposób chce wejść do architektonicznego kanonu, ale też całym sobą manifestuje śmiałe spojrzenie w przyszłość.
Symbolika jest tu ważniejsza niż pragmatyka. Bo gdyby pod tym kątem spojrzeć na ten obiekt, ujrzymy budynek niekoniecznie przemyślany (w sensie urbanistycznym), cierpiący na szereg niedomagań (w sensie funkcjonalnym) i w istocie będący wypadkową potrzeb, długofalowego myślenia oraz nadarzającej się okazji w postaci akurat dostępnych funduszy unijnych. Wyczerpująco o tych aspektach Dworca Metropolitalnego piszą w swoich komentarzach Magdalena Staniszkis i Hubert Trammer (dostępne w prenumeracie cyfrowej "A-m"). A gdyby ktoś chciał dalej tym pragmatycznym tropem pójść, to szybko odnajdzie informację, że za całodniowe parkowanie swojego auta na podziemnym parkingu wystarczy zapłacić tu 43 grosze, co jest ceną niemoralnie niską i w sumie praktyką skandaliczną.
Dworzec Metropolitalny w Lublinie należy jednak widzieć również, a może przede wszystkim, mentalnie. Dla mieszkańców miasta może stanowić potwierdzenie obrania właściwego kierunku. Być traktowanym jako dowód na sukces i jednocześnie źródło siły w sięganiu po jeszcze więcej (np. rewitalizacji całego przydworcowego terenu). Dworzec szybko trafi na pocztówki, stanie się świetnym tematem przelotnych rozmów, będzie otwierał klipy promocyjne i zdobił billboardy reklamowe na całym świecie. Jednym słowem – będzie źródłem lokalnej dumy o globalnych zasięgach. Dla nas wszystkich to zaś przykład wielkiej wiary w moc architektury. Wiem – to niebezpieczne obszary, w których łatwo dać się ponieść własnemu ego. I zdecydowanie żyjemy w czasach, w których warto więcej mówić o architekturze pokornej, pozostającej w niszy i nastawionej na umiarkowanie. Niezależnie jednak od tego, o czym konkretnie dziś mówimy i jak to oceniamy, warto często przypominać sobie, jak wiele architektura może znaczyć.
CZYTAJ TAKŻE:
i
Magdalena Federowicz-Boule: Strategiczne zaangażowanie
Zintegrowane Centrum Komunikacyjne Dworzec Lublin z zadaszonymi peronami stanowisk autobusowych to serce, głowa i dusza rozległej inwestycji; nie tylko projekt architektoniczny, lecz także obraz troski o przyszłość miasta, gdzie komunikacja, życie lokalne i architektura idą ręka w rękę w zrównoważonym rozwoju. Głównym wyzwaniem była konieczność kompromisu, skierowana ku trzem kluczowym aspektom.
Po pierwsze, zależało nam na rewitalizacji obszarów poprzemysłowych oraz ulic o estetycznie i środowiskowo zdegradowanym statusie, aktywizacji podupadłego przydworcowego rejonu mieszkalnego z usługami, poza historycznym Starym Miastem. Drugim wyzwaniem było podejście do realizacji tego przedsięwzięcia jako działania scalającego publiczny transport miejski, lokalny i krajowy oraz ruch samochodowy, rowerowy i pieszy. W tym założeniu dworzec traktowaliśmy jako miejsce spotkań mieszkańców, punkt przesiadkowy i docelowy. Trzecia kwestia to chęć stworzenie unikalnej wizytówki miasta – przykładu inwestycji publicznej w duchu architektury zrównoważonej.
Naszym zdaniem kluczem do sukcesu było tu zaproponowanie – jako realnego symbolu wskazanej metamorfozy – architektury dworca jako prostej, niewysokiej i przejrzystej bryły ze współczesnymi wykończeniami i „podniebnym skwerem” na dachu (tarasem). Jej dopełnienie następuje poprzez zastosowanie ażurowych słupów o organicznych inspiracjach, żywej roślinności i koronkowych przeszklonych wiat peronów odnoszących się z szacunkiem do pobliskiego zabytkowego dworca kolejowego Lublin Główny.
Jesteśmy przekonani, że architektura dworca może zostać uznana za symbol i jednocześnie integralną część przemiany miasta. To nie tylko efektowny obiekt, lecz także strategiczne zaangażowanie w długofalowy rozwój, gdzie funkcjonalność, estetyka i zrównoważone podejście tworzą harmonijną całość.
i
Metropolitan Bus Station in Lublin
The new Metropolitan Bus Station, along with the existing railway station, forms a vital transportation hub for Lublin and the region, and serves as an impulse for the revitalisation of the whole district. A series of white pillars, characterized by an openwork structure and cup- shaped capitals, support the large roof which covers not just the building itself but also bus stops. Such design offers continuity between the interior and the exterior, typical of transport architecture. The compact volume of the station was designed in a restrained way in terms of its form and materials, but avoiding plainness by adapting various architectural ideas responding to its surroundings. The building’s external walls facing the bus stops and the railway station are fully glazed, emphasizing the connection between its interior and the external interchange hub on both the ground and upper floors. The other building façade, less relevant to transportation links, is monumental and features integrated greenery and a sculptural concrete wall inside. The building’s interior adheres to appropriate railway station standards regarding materials, functional solutions and architectural details.
CZYTAJ TAKŻE:
