Muzeum Broad w Los Angeles

Nowo otwarte Muzeum Sztuki Współczesnej w centrum Los Angeles powstało dzięki zaangażowaniu i finansowemu wsparciu filantropów Eliego i Edythe Broadów, by pomieścić część ich kolekcji, na którą składa się blisko 2000 dzieł sztuki autorstwa m.in. Andyego Warhola, Roya Lichtensteina, Glenna Ligona, Andreasa Gurskyego czy Julie Mehretu. Projekt obiektu wyłoniono w zamkniętym konkursie, do którego zaproszono pięć pracowni: holenderskie studio OMA, szwajcarskie Herzog & de Meuron, biuro Christiana de Portzamparka z Paryża, SANAA z Japonii i Diller Scofidio + Renfro ze Stanów Zjednoczonych. Ostatecznie do realizacji wybrano pracę Amerykanów. Budynek stanął w sąsiedztwie takich dzieł architektury jak Walt Disney Concert Hall projektu Franka Gehry’ego czy MOCA autorstwa Araty Isozakiego. Z holu wejściowego do położonych na trzeciej kondygnacji przestrzeni wystawienniczych zwiedzający dostają się ruchomymi schodami o długości około 30 metrów, które przebijają wielokrzywiznową bryłę drugiego poziomu. Droga powrotna wiedzie usytuowaną centralnie klatką schodową, z której można zobaczyć obrazy i rzeźby pozostające w magazynach.

KonstrukcjaGmach oparto na żelbetowej konstrukcji trzykondygnacyjnego garażu podziemnego. Konstrukcja nośna kondygnacji nadziemnych opiera się na wykonywanej in situ konstrukcji żelbetowej, natomiast dachu i elewacji – na konstrukcji stalowej. Na powierzchni ponad 11 000 m² zaaranżowano około 4600 m² przestrzeni wystawienniczych. Ekspozycję, mogącą pomieścić ok. 300 dzieł sztuki, rozmieszczono na dwóch poziomach (pierwszym i trzecim). Pozostałe prace z kolekcji znajdują się w magazynach zlokalizowanych razem z pomieszczeniami administracyjnymi w zamkniętej przestrzeni na poziomie drugim. Sale wystawiennicze mają wysokość ok. 7 metrów, są pozbawione podpór pośrednich i doświetlone od góry 318 świetlikami dachowymi i oknami. Elewacja na konstrukcji stalowej filtruje światło dzienne do wnętrza i zapewnia powiązania widokowe z przestrzenią miasta. 2500 prefabrykowanych paneli wykonano z betonu zbrojnego włóknami szklanymi. Powłoka ta wygina się ku górze w południowym i północnym narożniku budynku, tworząc dwukondygnacyjne wejścia od strony ulic. Kąt 45 stopni, pod jakim panele odginają się od linii elewacji, odpowiada orientacji układu ulicznego względem północy i względem linii zabudowy. Z oddali budynek wydaje się matowy i nieprzezroczysty, całkowicie zamknięty, kontrastując z połyskliwą i rozrzeźbioną bryłą Walt Disney Hall. Z bliska można zobaczyć, że elewacja muzeum jest intensywnie perforowana, jednak w rzeczywistości, ze względów funkcjonalnych, przepuszcza niewiele światła dziennego.