O projekcie Centrum Sportowo-Rekreacyjnego Grzegorz Dżus i Katarzyna Orzechowska-Dżus

Głównym założeniem było dążenie do otwarcia Olsztyna na jezioro Ukiel. Przede wszystkim więc zlikwidowano bariery oddzielające miasto od wody w postaci prowizorycznej zabudowy i ogrodzeń oraz odsunięto biegnącą bezpośrednio wzdłuż nabrzeża dwupasmową drogę. Niemal wszystkie nowe obiekty zaplanowano w głębi lądu, dzięki czemu blisko dwukrotnie zwiększono powierzchnię plaży, tworząc największą, jaka znajduje się obecnie nad zbiornikiem śródlądowym w Polsce. Budynki ustawiono prostopadle do linii brzegowej, tak aby już z dużej odległości można było dostrzec konkretne kadry na jezioro.

Tę koncepcję podkreśla oś widokowa głównego dojścia, na końcu którego zlokalizowano molo z przystankiem tramwaju wodnego, a obok budynek służb ratunkowych i wypożyczalnię sprzętu. Starano się również ograniczyć ingerencję w krajobraz, kształt wszystkich obiektów i dróg dostosowując do układu rosnących drzew.

Ograniczeniem był stosunkowo niski budżet, ale również wymóg, by cały kompleks był jak najtańszy w eksploatacji. Ze względu na fakt, że najwięcej osób przebywa na plaży latem, większość szatni jest wydzielona tylko drewnianymi, ażurowymi ścianami, które poprzez odpowiedni układ uniemożliwiają wgląd do środka, a jednocześnie zapewniają naturalną wentylację.

Resztę ścian wypełniono nieprzeziernymi, szklanymi blokami, które wpuszczają do wnętrza naturalne oświetlenie, przez co sztuczne potrzebne jest tylko po zmroku, a dodatkowo poszczególne pomieszczenia nie wymagają instalacji grzewczej czy wentylacji mechanicznej. Rozwiązanie to sprawdza się latem, ale również zimą, gdy budynek funkcjonuje jako szatnia lodowiska. Ponadto cześć funkcji w obrębie budynków została wydzielona termicznie, aby można tam było utrzymywać niższe temperatury poza sezonem lub czasowo wyłączać je z eksploatacji.