To największy z przygotowywanych dotąd na Ukrainie projektów muzealnych. Za koncepcję gmachu i jego wystawę odpowiada Nizio Design International.
Budynek zostanie wkomponowany w jeden z naddnieprzańskich stoków w okolicy Ławry Peczerskiej i usytuowany na osi wiodącej do istniejącego obelisku upamiętniającego ofiary wielkiego głodu
Wielki Głód na Ukrainie spowodowany był powszechną kolektywizacją i przymusową rekwizycją płodów rolnych. Według różnych szacunków w latach 1921-1947 doprowadził do śmierci od 6 do 10 mln ludzi. Najtragiczniejszy w skutkach był ten z lat 1932-1933, w którego apogeum umierało dziennie do 25 tys. osób. Władze Ukrainy od lat przymierzają się do realizacji nowoczesnego gmachu muzealnego z wielowątkową ekspozycją wyjaśniającą przyczyny i skutki klęski. Opracowanie projektu architektonicznego budynku powierzono ostatnio pracowni Nizio Design International, która przygotowała go wspólnie z ukraińskim biurem Project Systems LTD. Punktem wyjścia dla autorów było wkomponowanie budynku w dolinę Dniepru w okolicy ławry Peczerskiej, będącej siedzibą Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego. Nowy obiekt usytuowano na osi wiodącej od punktu widokowego do istniejącego pomnika ofiar Wielkiego Głodu. Jak tłumaczą projektanci, forma gmachu ma przywodzić na myśl ujawnienie skrywanej przez lata prawdy o tragedii. Charakterystyczne rozcięcie dachu pokazuje, jak działania ludzi prowadzą do zdemaskowania i odtajnienia zbrodni – wyjaśniają. Poprzez scenografię i inne rozwiązania plastyczne chcą skłonić zwiedzających do głębszej refleksji. W pierwszej części poznają oni mechanizmy rządów w państwie sowieckim, druga ukaże czasy po tragedii. Powierzchnia użytkowa muzeum wyniesie prawie 14 tys. m2, wystawowa ponad 3,5 tys. m2.
Zakończenie realizacji: 2022
Przez centralną część wystawy będą biegły równolegle ściana życia i ściana pamięci. Ta pierwsza ukaże ludzi i ich codzienne życie przed tragedią, druga stanowić ma hołd złożony ofiarom
W jednym z największych portów na świecie powstało muzeum nauki i techniki według projektu biura Bernard Tschumi Architects. Projektanci starali się, aby obiekt formą nawiązywał do industrialnej historii miejsca, stąd wprowadzenie stożkowatych brył inspirowanych fabrycznymi kominami. Stożki są nie tylko jednym z ważniejszych elementów wyrazu architektonicznego budynku, ale stanowią również trzony konstrukcyjne, definiując podział przestrzeni, doświetlając ją oraz umożliwiając zwiedzanie wzdłuż umocowanych wspornikowo na ich wewnętrznych ścianach ramp – pisze Radosław Stach.
Władzom polskich miast dużo łatwiej przychodzi budowanie muzeów historycznych niż tych poświęconych sztuce. Zakończone fiaskiem rozmowy z Grażyną Kulczyk na temat współfinansowania ośrodka prezentującego jej kolekcję zdają się tylko ten fakt potwierdzać – pisze Tomasz Żylski.
Budżet kompleksu w Susch pozwoliłby na realizację większego, klasycznego miejskiego obiektu. Pytanie tylko, czy zależało mi na tysiącach „InstaArt’owiczów” czy na skupionych i przygotowanych odbiorcach sztuki współczesnej. Dla mnie sztuka jest indywidualnym, bardzo głębokim przeżyciem i dlatego tak, a nie inaczej myślę o architekturze muzeów – pisze Grażyna Kulczyk.
Z góry było wiadomo, że nie ma szans, by nowa placówka stała się miejscem prezentacji całej kolekcji sztuki Grażyny Kulczyk, a choćby nawet znaczącej jej części. Ostateczny programowy kształt muzeum jest rodzajem kompromisu między artystycznymi wizjami a możliwościami – pisze Piotr Sarzyński.
