Ogród ginących roślin świata to nowy dział Arboretum SGGW w Rogowie, miejsca wyjątkowego na botanicznej mapie Polski. Dodanie nowej kompozycji o bogatym programie do tej wyśmienicie spatynowanej, mającej niebywały klimat przestrzeni było wyzwaniem. Wpisać się nienachalnie, ale ciekawie i zauważalnie, „dobrze dodać, dopełnić” – to był cel. Wyzwanie stanowiło również uzyskanie takiej kompozycji założenia, która będzie spójna na całej długości wąskiego, linearnego ogrodu i wraz z sąsiednim alpinarium oraz jego układem wodnym stworzy jedną całość, a w połączeniu z dużym stawem wyraźnie zdefiniuje wnętrze parkowe.
Ideą ogrodu jest powolne i delikatne wyłanianie się założenia – dosłownie i w przenośni – z „matki ziemi”. Z kolei idea kształtowania architektury ogrodowej opiera się na zastosowaniu klasycznych elementów, takich jak wgłębnik, rabaty roślinne, donice, oczka wodne, trejaż, pergola oraz altana, i autorskiej próbie ich interpretacji, przetworzenia, innego twórczego zastosowania oraz skondensowania. W ogrodzie zaprojektowaliśmy hybrydę klasycznego wgłębnika ogrodowego ze skalniakiem, a tradycyjne, niskie rabaty przekształcają się stopniowo w donice roślinne. Założenie zamyka wznoszący się po łuku przestrzenny „obiekt ogrodowy”. Połączony w jedną, komplementarną całość, ma cechy charakterystyczne dla kilku podstawowych elementów stosowanych w architekturze krajobrazu. Jego pawilonowa, wyraźnie horyzontalna forma jest połączeniem trejażu, pergoli i altany ogrodowej. Pawilon powoli wznosi się ażurem trejażo-pergoli, przechodząc w pełny dach charakterystyczny dla wypoczynkowych altan. Obiekt wnika w las delikatnie opadającym dachem, który przymyka perspektywę, definiując koniec pawilonu oraz koniec przestrzeni nowego ogrodu.
