W zalewie przestrzeni anonimowych, tzw. nie-miejsc, w których spędzamy coraz więcej czasu (supermarkety, lotniska, autostrady), refleksja nad fundamentalnymi dla architekta i urbanisty pojęciami nabiera szczególnej wagi. Warto zatem wrócić do książki z 1977 roku amerykańskiego geografa i myśliciela Yi-Fu Tuana. Jego praca o przestrzeni i miejscu wnikliwie bada te dwie współzależne i komplementarne kategorie, jakich potrzebujemy do egzystencji. Życie człowieka jest dialektycznym ruchem między bezpiecznym schronieniem a przygodą, przywiązaniem a wolnością – pisze autor.
Jest to pełna erudycji rozprawa o pojmowaniu przestrzeni i miejsca w zależności od uwarunkowań proksemicznych, czasu, cech psychofizycznych czy środowiska naturalnego i kulturowego. Tuana można by nazwać prekursorem myśli fenomenologicznej w architekturze (przed Juhani Pallasmaą czy Peterem Zumthorem) – podkreśla ważność odczuwania tych dwóch jakości (i samej architektury) wszystkimi zmysłami, nie tylko wzrokiem. Mimo naukowego charakteru, w eseju dominuje humanistyczna perspektywa badawcza, w której człowiek staje się miarą wszystkich rzeczy.
