Spis treści
Plusz, perskie dywany i karakuły
Willa Löw-Beer w Brnie została wzniesiona w Brnie w pierwszych latach XX wieku jako prywatny dom rodzinny. Jej fundatorem był Moritz Fuhrmann, przemysłowiec związany z branżą włókienniczą. Zasłynął on z produkcji m.in. karakułów, pluszu, woaliny oraz imitacji perskich dywanów, które przyniosły mu znaczący sukces finansowy. Budowę willi zlecono w latach 1903–1904 przy ówczesnej ulicy Sadovej, obecnie Drobného.
Czytaj także: Dom Oskar. Z daleka niepozorny, wewnątrz przypomina kaplicę. Jego sekret tkwi w perforacji i bielonym drewnie
Projekt opracował austriacki architekt Alexander Neumann. Powstał budynek reprezentacyjny, wyposażony zgodnie z ówczesnymi standardami technicznymi i użytkowymi. Willa otrzymała formę secesyjną, co widoczne jest wciąż w detalach balustrad i dekoracjach elewacji. Część zdobień, w tym girlandy i motywy laurowe, była pierwotnie pozłacana.
i
Po śmierci Fuhrmanna w 1910 roku jego spadkobiercy sprzedali nieruchomość Alfredowi Löw-Beerowi, współwłaścicielowi dużego przedsiębiorstwa przemysłowego. Rodzina Löw-Beer należała do zamożnych rodzin żydowskich działających na Morawach. Pod koniec XIX wieku trzej bracia - Rudolf, Alfred i Benno - mieszkali w Svitávce, gdzie wzniesiono dla nich dwie rezydencje. Wszyscy trzej poślubili siostry z rodziny Wiedmann z Wiednia.
Kuzynka słynnej Willi Tugendhatów
Z rodziną Löw-Beer związana była jeszcze jedna willa, która powstała dla córki Adolfa - Grety i jej męża Fritza Tugendhata. Działka, położona powyżej willi przy ulicy Drobného, została przekazana przez ojca, który uczestniczył także w finansowaniu inwestycji. Dom powstał w latach 1929–1930 według projektu Ludwiga Miesa van der Rohe oraz Lilly Reich.
Czytaj także: Willa Tugendhatów w Brnie to potencjalnie najlepszy dom na świecie. "Less is more za ogromne pieniądze"
W przeciwieństwie do willi Löw-Beer, Willa Tugendhatów opiera się na zasadach rodzącego się modernizmu. Zrezygnowano w niej z dekoracji i historycznych odniesień, a pojęcie luksusu definiowano poprzez przestrzeń, funkcjonalność, światło oraz nowoczesne rozwiązania konstrukcyjne i materiałowe. Minimalizm formy i otwarty układ wnętrz zastąpiły ornament i zdobienia charakterystyczne dla secesji. Sąsiedztwo obu rezydencji uwidacznia zmianę podejścia do luksusowej architektury mieszkaniowej: tradycyjnie pojmowany reprezentacyjny przepych ustąpił miejsca oszczędności środków i nowemu rozumieniu komfortu.
i
Wpływy modernizmu zaznaczyły się także w samej willi Löw-Beer, która w latach 30. XX wieku została częściowo przekształcona. Z tego okresu pochodzi m.in. ciemna boazeria, usunięta dopiero podczas prac konserwatorskich po 2013 roku.
Kompleksowa renowacja w 2013 roku
W czasie II wojny światowej willa została zajęta przez niemieckie służby policyjne, w tym gestapo. Pod koniec wojny wnętrza uległy poważnym zniszczeniom. Oryginalne wyposażenie nie zachowało się. Zaginęły również cenne dzieła sztuki, w tym obraz Paula Cézanne’a należący do rodziny Löw-Beer. Pozostałe elementy majątku ruchomego zostały po wojnie rozproszone. Po 1945 roku rodzina Löw-Beer nie wróciła do Czechosłowacji. Nieruchomość została przejęta przez państwo w ramach nacjonalizacji. Przez kolejne lata willa pełniła różne funkcje użytkowe. Od połowy lat 50. XX wieku działał w niej Dom Młodzieży, który funkcjonował do 2012 roku.
i
Od 2001 roku willa znajduje się w zarządzie kraju południowomorawskiego. W latach 2013–2014 przeprowadzono kompleksową renowację budynku oraz ogrodu. Zachowały się oryginalne elementy stolarki okiennej, drzwiowej i podłóg. Z dawnego wyposażenia przetrwał jedynie pojedynczy mebel – lawabo ustawione na klatce schodowej. Równolegle z budynkiem głównym odnowiono ogród oraz dawny budynek gospodarczy, który pierwotnie pełnił funkcję altany, stajni i wozowni. Obecnie mieści się tam kawiarnia oraz niewielka galeria. Cały teren pozostaje dostępny dla zwiedzających.
