Innowacje, nowe technologie, zrównoważony rozwój to zagadnienia, które w dzisiejszym zglobalizowanym świecie są nadal bardzo różnie rozumiane w zależności od lokalizacji. Różnice nie odzwierciedlają uproszczonej stereotypizacji progresywnego świata zachodniego czy „zacofanego” wschodu bądź południa. Rewolucja przemysłowa oraz następujący po niej modernizm zapoczątkowały erę innego rozumienia świata, w którym dotychczasowa wiedza pokoleniowa musiała stać się zracjonalizowana, efektywna i korzystnie mierzalna. Był to początek szybkiej ewolucji systemu wymiany dóbr oraz ich kapitalizacji – kapitalizmu – w którym technologia i rozwiązania „aktywne” (ruchome) stanowiły synonim nowoczesności. Postępujące zmiany technologiczne zapoczątkowały procesy transformacji społeczeństwa, masowe migracje do miast i stopniowe odchodzenie od „prymitywnej” pokoleniowej wiedzy empirycznej z obszarów pozamiejskich, w tym rzemiosła, lokalnych tradycji i w końcu lokalnej architektury (charakterystycznych lokalnych rozwiązań budowlanych, materiałowych czy urbanistycznych).
Czytaj też: Biblioteka Maya Somaiya w Indiach |
Obecnie, na progu kolejnej cyfrowej rewolucji przemysłowej i pomimo narastającej fascynacji technologią, architekci zdają się powracać do rozwiązań wywodzących się często z lokalnego rzemiosła – wplatając w tego typu projekty technologie cyfrowej fabrykacji i analiz strukturalnych czy środowiskowych. Realizacje architektoniczne w regionach o bardzo wymagających warunkach klimatycznych, gdzie rzemiosło oraz technologie pasywne stanowią podstawę rozwiązań budowlanych, nabierają znaczenia nie tylko w kontekście lokalnym, ale jako całościowy trend.
Jednym z takich przykładów jest budynek administracyjno-kulturalny w Bhubaneśwarze, położony w regionie Orisa we wschodniej części Indii. Wchodzi on w skład kompleksu administracyjnego wraz z departamentem policji, centrum informacji oraz budynkiem dla gości. Początkowo miał to być typowy obiekt przeznaczony dla około 600 pracowników rządowych. Architekci ze Studia Lotos przekonali jednak władze do wybudowania obiektu otwartego. Przestrzeń na parterze przeznaczona jest dla społeczności lokalnej, umożliwiając organizację wystaw oraz wydarzeń kulturalnych. Natomiast taras na dachu stanowi dodatkowo żywą prezentację nowoczesnych rozwiązań agrarnych w regionie, który jest trzecim co do ilości produkowanych w Indiach zbóż. Pozostała część budynku to pomieszczenia biurowe i techniczne.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
