PONADTO:
NOWOCZESNE I FUNKCJONALNE MIEJSCA OBSŁUGI PODRÓŻNYCH
POSZUKIWANIE FORMY. PROJEKTY DRZWI DO NOWOCZESNYCH WNĘTRZ
CZY WYSTARCZY "POSIADAĆ" POLISĘ ODPOWIEDZIALNOŚCI CYWILNEJ ZAWODOWEJ ARCHITEKTA?
STAL W NAJNOWSZEJ POLSKIEJ ARCHITEKTURZE
ENERGOOSZCZĘDNE ROZWIĄZANIA FAKRO
WIELOZADANIOWY DOM DLA TRZYPOKOLENIOWEJ RODZINY
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE
19. Dzielnica, 2 etap
Adres: Warszawa, ul. Kolejowa 45
Autor: JEMS Architekci / Marcin Citko, Olgierd Jagiełło, Paweł Majkusiak, Maciej Miłobędzki, Marek Moskal, Marcin Sadowski, Andrzej Sidorowicz, Jerzy Szczepanik – Dzikowski, Anna Świderska
Współpraca: Marcin Citko, Urszula Kos, Marek Kuciński, Anna Świderska, Izabela Wencel
Inwestor: Pro Urba Invest
Powierzchnia działki: 12600m²
Powierzchnia użytkowa: 18900 m²
Kubatura: 155700 m³
Projekt: 2010 – 2012
Realizacja: 2014
Finalista konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE
Opis autorski:
Budynki (F i G) 2 etapu 19. Dzielnicy stanowią kontynuację rozpoczętej w 2010 r. zabudowy poprzemysłowych terenów w sąsiedztwie Dworca Głównego. Koncepcję funkcjonowania osiedla oparto na modelu klasycznego miasta, z podziałem terenu na kwartały zabudowy z jednoczesnym wyraźnym wyodrębnieniem przestrzeni na: - otwartą, ogólnodostępną ulic i placów oraz półprywatną wewnętrznych dziedzińców i wnętrz będących do wyłącznej dyspozycji mieszkańców. Kompozycja urbanistyczna formuje zabudowę wokół dwóch placów miejskich połączonych ze sobą pasażem oraz wzdłuż ortogonalnej siatki komunikacyjnej. Wysokości zabudowy ukształtowano tak, aby najwyższe sekcje budynków: siódma i ósma kondygnacja znalazły się na obrzeżach osiedla i stopniowo malały w kierunku jego centrum. Podwyższenia zabudowy do dziesięciu kondygnacji podkreślają miejsca ważne dla przestrzeni osiedla – zamknięcia osi widokowych ulic i placów. Zrealizowane budynki konsekwentnie podporządkowano koncepcji całego osiedla. Urbanistycznie stanowią symetryczne odbicie 1 etapu. Różnice pomiędzy budynkami obejmują bryłę, którą w drugim etapie uproszczono, ograniczając zróżnicowanie wysokości poszczególnych sekcji oraz widokowe otwarcie wewnętrznych dziedzińców. Elewacje skomponowano poprzez wycinanie w zwartej bryle swobodnie rozmieszczonych otworów. Efekt podkreślono poprzez wycofanie okien do wewnętrznego lica ścian oraz przez zwiększanie szerokości loggii wraz z wysokością budynku. Indywidualna architektura budynków zrealizowanych w obu etapach tworzy zróżnicowaną tkankę miejską, której wspólnym mianownikiem jest jednorodna urbanistyka.
