2015

MARIA BARTUSZOVÁ. FORMY PRZEJŚCIOWE. wystawa czasowa
Adres: Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Pawilon Emilia, ul. Emilii Plater 51, Warszawa
Autor: MAK Marcin KWietowicz / Marcin Kwietowicz, Grażyna Stawicka
Współpraca: -
Inwestor: Muzeum Sztuki Nowoczesnej
Powierzchnia użytkowa: 250 m²
Projekt: 2014 – 2014
Realizacja: 2014
Finalista konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE
Opis autorski:

Wystawiennictwo to specyficzny rodzaj projektowania wnętrz – projektant działa często w przestrzeni bardzo neutralnej (a przynajmniej chcącej za taką uchodzić) a jednocześnie mocno zdefiniowanej. Siłą rzeczy wystawiennik częściej, niż do przestrzeni równomiernie oświetlonego, homogenicznego, idealnego białego pudełka (które w jakiś sposób zawsze jest takie samo) odnosi się do obiektów, które ma wyeksponować – to stanowi prawdziwy kontekst jego pracy. Maria Bartuszova (1936 - 1996) to słowacka artystka do tej pory szerszej publiczności – wystawa w Muzeum Sztuki Nowoczesnej jest jej pierwszą dużą retrospektywą. Pracowała głównie w gipsie – materiale poślednim i nietrwałym, służącym zazwyczaj do wykonywania rzeźbiarskich szkicy. Tymczasem dla Bartuszovej gips stał się tematem samym w sobie – okazją do eksperymentów niemożliwych do zrealizowania w szlachetniejszym kamieniu czy metalu. Decyzją kuratora wystawy prace zostały pogrupowane i umieszczone na oddzielnych stołach. Białe rzeźby są eksponowane na białych płaszczyznach, tak, że z przestrzeni wydobywa je tylko światłocień, czyli to, co w rzeźbie najistotniejsze. Boki stołów, czy raczej skrzyń są natomiast wykonane ze sklejki, tworząc rodzaj przestrzennych ram dla poszczególnych grup obiektów i wydobywając meble z otoczenia. Geometryczna prostota mebli kontrastuje z organiczną swobodą i ekspresją znajdujących się na nich rzeźb. Meble celowo są niskie, blisko ziemi, pozwalają widzowi jednym spojrzeniem ogarnąć cała grupę niewielkich obiektów, relacje między nimi a jednocześnie zmuszają do pewnego wysiłku – chcąc przyjrzeć się detalom poszczególnych prac należy się nad nimi ostrożnie pochylić. Ściany galerii pozostały absolutnie puste, nie eksponujemy na nich żadnych prac za wyjątkiem tekstu kuratorskiego zlokalizowanego bezpośrednio przy wejściu na wystawę. Przestrzeń jest jednak przez nas dzielona nie tylko za pomocą mebli – we wnętrzu pojawiły się prostopadłe do głownych ścian panele na których wyeksponowano reliefy. Jednocześnie dzielą one przestrzeń wystawy na kilak mniejszych, swobodnie przenikających się wnętrz. Przy tak prostym projekcie, gdzie ważny jest każdy szczegół, niezwykle ważna stała się bliska współpraca z wykonawcami – projektanci byli w stałym kontakcie zarówno z muzealną ekipą realizacyjną jak i stolarzami z zewnątrz.